Jak gdybyś tańczyła recenzja

Nie wiem, jak zacząć tę recenzję. Książkę trudno nazwać beznadziejną, ale z pewnością dużo poniżej moich oczekiwań.

Nudna i płytka pod względem formy i treści. Zdania budowane bardzo poprawnie z niezwykle bogatą fabułą. Problemy poruszane są bolesne, a ich nadmiar przytłacza i nie pozwala skupić się na jednym, zasadniczym temacie. Wydawało mi się, że sprawa otwartej adopcji stanowi myśl przewodnią, ale dużo było mowy o nieuleczalnej chorobie układu nerwowego doprowadzającej do niepełnosprawności. Jeden z głównych bohaterów cierpiał na stwardnienie rozsiane i jemu autorka poświęciła co najmniej połowę książki. W tym temacie dużo się działo i to, właśnie, ta część powieści, była dla mnie najciekawsza i wzbudziła prawdziwe emocje. Na przestrzeni całości, moje uczucia ulegały przemianie, gdyż sytuacja zmieniała się. Zabrakło jednak płynności i dynamiki.

Spodziewałam się, że najważniejsze wydarzenia będą związane z dorosłą Molly. Autorka bardzo długo kluczyła i naświetlała sytuację bohaterki z wczesnego dzieciństwa. Przedłużała, zbaczając z tematu, wykorzystując tematy zastępcze, w sposób nudny i niepotrzebny. Problemy związane z dorastaniem czy dojrzewaniem w sferze erotycznej mogła sobie darować lub poświęcić temu zagadnieniu inną książkę.

Podobał mi się sposób, w jaki pani Diana przedstawiła sprawę adopcji otwartej. Zastosowała metodę dwutorowości, bowiem Molly sama była dzieckiem wychowywanym w takiej rodzinie i jej sytuacja zdrowotna postawiła przed nią podobne wyzwanie. Dwie pary matek i każda z nich ukazana z innej perspektywy, co sprawia, że ich odbiór jest inny. Różne charaktery, postawy i sytuacje, oraz powody, dla których doszło do adopcji. Obawiałam się, że dostanę obraz paczchorkowej rodziny, ale nie. Bardzo fajnie autorka pokazała kontakty i hierarchię ważności. Autorka bardzo pobieżnie potraktowała czas przygotowań do adopcji, ich dojrzewania do pewnych decyzji i to z obydwu strony, tej oddającej dziecko i tej, która to maleństwo przysposabiała. Tu pani Chamberlain mogła ukazać mnóstwo emocji, wątpliwości i walki samych ze sobą, a tymczasem wszystko przebiegło szybko i prawie, bezboleśnie.

W powieści nierówno rozłożone są wątki oraz ich kontynuacja. Stworzony jest wielki chaos. Za wiele kwestii wprowadzonych jest do jednej fabuły i przez to jedne tematy są nadmiernie rozpamiętywane, a inne nazbyt pobieżnie potraktowane. Sam finał zbyt cukierkowy, wyidealizowany i kompletnie niepasujący do charakteru powieści, ale ok, nie czepiam się. Bardziej przeszkadzał mi brak wyważenia tematycznego.