Wodnik recenzja

Ostatnio prawie wyłącznie przyswajam kryminały i thrillery w formie audiobooków. Dla książki Pasierskiego zrobiłem wyjątek – przeczytałem e-booka, bo audiobook jest nagrany jako słuchowisko z wieloma aktorkami i aktorami, nie lubię tej formy, wolę gdy całą książkę czyta jeden lektor.

Bohaterem książki jest psycholog dziecięcy z Wrocławia, Szczepan Turski, który pracuje w ten sposób, że jedzie do domu trudnego dziecka, mieszka z rodziną przez pewien czas i pomaga rozwiązać problem. Przypomina mi się popularny w swoim czasie program telewizyjny: superniania, w którym rzeczona niania pracowała właśnie w ten sposób, ale oczywiście w blasku kamer.

W tej książce Pasierski porzuca Beskid Niski, gdzie toczyła się akcja jego ostatnich książek, bo Turski jedzie na Roztocze, krainę na Lubelszczyźnie pełną bagien i tajemnic. Zaprosiła go rodzina Gajusów, których syn, Michał ma przedłużające się ataki złości. Na miejscu okazuje się, że powodem może być tragiczna śmierć starszego brata, Marcela, który parę lat temu wcześniej utonął na bagnach.

Mamy też równoległy wątek Uli Radziwiłowicz, pisarki, która również mieszka na Roztoczu i pisze książkę o niewyjaśnionym zniknięciu dziewczyny z sąsiedztwa. Oto nastolatka, Helena Radło, zaginęła bez śladu 12 lat temu, są silne podejrzenia, że leży gdzieś w bagnach, ale ciała nie odnaleziono.

W pewnym momencie oba wątki się przeplatają, Turski rozmawia z Ulą i zaczyna się dziać bardzo ciekawie, bo robi się z tego wszystkiego sprawa kryminalna, a nasz psycholog bawi się w prywatnego detektywa. Niemniej akcja rozwija się bardzo powoli, ale mi to nie przeszkadzało w czasie lektury, bo jest to dobrze, ciekawie napisane, po prostu Pasierski umie pisać.

A nad wszystkim unosi się klimat Roztocza atmosfera bagien, ciemności, niepewności, mroczności: „Wiało, wiatr niósł ze sobą całe Roztocze; czuła zapach bagnisk, przegnitej trawy, liści zalegających tonami po lasach, nadchodzącej zimy.”

Niestety, zakończenie książki jest słabe, Turski znajduje rozwiązanie zagadki zaginięcia Heleny Radło i śmierci Marcela nader łatwo i niespodziewanie, jakby wyciągał królika z kapelusza, jakoś to wszystko jest słabo powiązane z poprzednimi częściami książki.

Poza tym puszczone są ciekawe wątki obyczajowe, związane ze specyfiką prowincji, autor jedynie je sygnalizuje. Po pierwsze wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą i czasami opinia publiczna feruje własne wyroki, dojść może wręcz do linczu. Po drugie pewni ludzie są na tyle potężni, że mogą zamknąć innym usta i uciąć śledztwo w podejrzanej sprawie. Powtarzam, te wątki są w książce jedynie zasygnalizowane, a nie pogłębione, szkoda.

W sumie to niezła rzecz, ale bez przepychu.