Jądro ciemności recenzja

Obecnie „Jądro ciemności” Josepha Conrada jest szkolną lekturą i słusznie. Można się rozwodzić nad złą polityką europejskiego kolonializmu, podając fakty w liczbach, ale nic nie zastąpi sugestywnego obnażenia prawdziwego oblicza białego człowieka, który pod pretekstem wprowadzania cywilizacji w Afryce, wykorzystuje jej mieszkańców jako tanią, wręcz darmową siłę roboczą, odmawia im prawa do człowieczeństwa. Taki przekaz dostajemy w tym opowiadaniu.

Charlie Marlow jest znanym i lubianym marynarzem – gawędziarzem. Młodzi marynarze oraz przyjaciele uwielbiają go słuchać. Często snuje różne niesamowite opowieści, a jedną z nich jest opowieść o wyprawie w głąb dżungli, gdzie dzika przyroda i dzikie plemiona walczą o przetrwanie , bo zagraża im biały człowiek.

Tym razem poznajemy początki kariery Marlowa. Udało mu się dostać posadę kapitana statku, gdy jego poprzednik został zabity. Zanim dotrze na miejsce, musi odbyć podróż wzdłuż wybrzeży Afryki. W tym czasie, obserwując zachowanie kolonizatorów wobec tubylców, ich niedolę, kiedy skuci łańcuchami pracują w kopalniach, wstydzi się, że jest biały. Podaje bardzo realistyczny, wręcz naturalistyczny opis czarnoskórych mieszkańców Czarnego Lądu, eksploatowanego przez białego człowieka.

Conrad nie oszczędza czytelnika. Pokazuje wielki kontrast między głodującymi, umierającymi z wycieńczenia Murzynami, a elegancko ubranym, dobrze odżywionym białym człowiekiem. Marlow opowiada, jak poznawał Afrykę. Nie spodziewał się, że tak może wyglądać. Opanowana przez białego człowieka, uciskana, zniewolona. Wyraźnie nie podobał mu się taki stan rzeczy. W udręczonych mieszkańcach Afryki widział istoty ludzkie, a nie tylko podludzi do wykorzystania dla własnych celów.

Początkowo, kiedy pojawia się nazwisko Kurtza, Marlow jest zaskoczony skrajnymi opiniami o nim. Jedni podziwiają kierownika stacji znajdującej się w głębi kraju za niesamowite osiągnięcia w handlu kością słoniową, inni są oburzeni jego postępowaniem, chcą się pozbyć konkurencji.

Można tutaj dopatrywać się kontrastu dobra i zła pod postacią Marlowa i Kurtza. Myślę jednak, że najważniejsze jest przedstawienie tragicznej sytuacji rdzennej ludności Afryki i bezwzględnej polityki kolonizacyjnej wielu krajów. Conradowi udało się to na kilkudziesięciu stronach opowiadania.