Człowiek, który wiedział za dużo recenzja

Bywam bezkompromisowa, ale akurat autorom zawsze staram się dać drugą szansę i ta książka jest najbardziej jaskrawym dowodem na to, że warto. Po rozczarowującym "Miasteczku zbrodni" miałam spore obawy przed kolejnym reportażem Moniki Góry, jednak okazało się, że tym razem postawiła na fakty a nie przedziwne teorie tworzone na siłę.
"Człowiek, który wiedział za dużo" to kolejna sprawa z lat 90., przy której zrobiono więcej, by jej nie rozwiązać niż by skazać winnych. Logiczne wydawałoby się to, że po brutalnym zabójstwie byłego premiera policja postawi sobie za punkt honoru jak najdokładniejsze przeprowadzenie śledztwa, że wszystkie siły będą skupione wokół niego, a przede wszystkim, że żmudna praca przyniesie oczekiwane efekty. Paradoksalnie po trzydziestu latach nadal nie znamy odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Przyznam się, że o zabójstwie Jaroszewiczów dowiedziałam się stosunkowo niedawno, dopiero po tym jak zainteresowałam się bliżej true crime'm. Zaskoczyło mnie to, że nie był to temat poruszany na lekcjach historii czy wiedzy o społeczeństwie, bo przecież wałkuje się na nich o wiele mniej znaczące wydarzenia. Jednak przystępując do lektury, wiedziałam już całkiem sporo, więc nic odkrywczego w tej książce nie znalazłam. To bardziej taki utwór, w którym znane powszechnie wątki zostały zebrane i usystematyzowane, ale czytało się to znacznie lepiej niż "Miasteczko zbroni", bo własny research, jaki robiła autorka do tamtego tytułu, ograniczył się do teorii, które można wymyślić bez wychodzenia z domu.
Jako że to też nierozwiązana sprawa, to jest dużo spekulacji, ale nie są one już tak wyssane z palca, nawet jeśli niektóre wydają się mało prawdopodobne. Zdaję sobie sprawę z tego, że dostęp do akt i różnych materiałów ze śledztwa nie jest pełny, bo postępowanie wciąż trwa i trochę mnie zastanawia sens pisania książek reporterskich, których nie można oprzeć o najsolidniejsze podstawy, bo zawsze będzie w nich dominować sensacja i plotki.
"Człowiek, który wiedział za dużo" to streszczenie historii Piotra Jaroszewicza, troszkę stronnicze, bo opartę o perspektywę tylko jednego syna byłego premiera. Wygodna pozycja dla kogoś, kto nie ma czasu ani ochoty przedzierać się przez różne publikacje, bo zebrana jest w niej cała powszechnie znana wiedza, na żadne smaczki ani nowe informacje nie ma co liczyć.
Moje 6/10.