Later recenzja

Głównym bohaterem jest Jamie - chłopiec, który widzi umarłych. Brzmi znajomo? wujek Stephen pewnie klął wniebogłosy, gdy musiał unikać podobieństw do Szóstego zmysłu. Trudno mu się dziwić, ale King sam sobie taką poprzeczkę postawił. Niestety, nie dał rady jej przeskoczyć.

Jego duchy są bowiem dziwne. Jakby cienie ludzkie, które są na świecie, póki ich wiatr nie zmiecie hen diabli wiedzą gdzie. Do tego mają dość głupkowatą cechę: nie mogą kłamać. Nie wiadomo, dlaczego tak jest. Nie mogą i już. Na zadane pytania zawsze muszą odpowiadać prawdą. Bardzo to praktyczne rozwiązanie, zważywszy na to, że chłopiec zaczyna wykorzystywać ich obecność do własnych celów. Siłą rzeczy robi to także detektyw* Liz. Fajnie, kurcze. Każdy z nas powinien mieć w sąsiedztwie chłopca widzącego duchy, które nie mogą kłamać. Wówczas wiele trudnych spraw - kryminalnych lub też nie - można by rozwiązać w dwie godziny. Świat od razu stałby się lepszy.

Jednak mimo opisu wydawcy, detektyw Liz zaczyna korzystać z duchów dopiero po przejściu jakichś 33% książki. Wcześniej mamy sytuacje raczej obyczajowe z motywem LGBT i paroma truposzami w tle, które za specjalnie to straszne nie są - bo ta książka, oczywiście, to żaden horror. Sceny grozy nie dają nawet połowy tego, czego można by się spodziewać po Kingu. W gruncie rzeczy najbardziej zaskakujący twist w "Później" dotyczy nie jakichś tam straszydeł, lecz rodziny.

I tym mnie wujek Stephen złapał za kołnierz. Dowodzi to, że jest rzeczywistym mistrzem storytellingu. Poza tym tę historię opowiada nam z perspektywy samego chłopca i robi to z humorem, nie stroniąc od ironii (niekiedy z posmakiem goryczki). King wyposażył swego bohatera w język, który jest do niego świetnie dopasowany i nie sposób się z nim nie zakumplować. Jamie opowiada nam o matce i jej dziewczynie, o ich wzlotach i upadkach. W dobrym stylu opowiada też o tych umarlakach, rzecz jasna, o rynku wydawniczym i o życiu w Nowym Jorku. To w połączeniu z dość lekką fabułą typu paranormal crime story sprawia, że tę książkę aż chce się czytać. Ma ona swoją własną, unikalną osobowość i wiecie co? Im jestem starszy, tym bardziej zwracam na takie rzeczy uwagę. Książki powinny być w końcu jak ludzie i mieć charakter, tę swoje własne coś, że jak patrzymy na półkę, to widzimy tam więcej niż przedmiot z papieru lub kodu 0-1 na czytniku. A wujek Stephen po raz kolejny pokazuje, że gdyby się bardziej postarał, tak na serio postarał, to byłby w stanie napisać naprawdę konkret obyczajówkę, z którą - kto wie - mógłby sięgnąć za Pulitzera. Byłby to zacny finał jego kariery, nieprawdaż? Może później...

Ale póki co, jako całość, "Później" nie jest aż tak dobre. Nie zachwyca też jak "Szósty zmysł" czy "Zielona mila". Ale na pewno lepsze to niż "Uniesienie". Tak w sam raz na luźny weekend w towarzystwie ginu pół na pół z wermutem (ewentualnie browar).


*
O mały włos, a bym napisał "detektywka". Aż mnie ciarki przeszły. Co za czasy...