Mów szeptem recenzja

Książka Agnieszki Olejnik opowiada historię dwójki młodych ludzi. Tak różnych, a jednak tak podobnych – samotnych, wyobcowanych, nieakceptowanych przez otoczenie i najbliższych takimi jakimi są.

Witek Malczyk to chłopak wcześnie osierocony przez rodziców, którego wychowywała babcia nadużywająca alkoholu. Dziewiętnastolatek kocha twórczość Szekspira i liczby. Woli matematykę, prostą i logiczną od kontaktu z rówieśnikami. Wit postrzega świat w trochę inny sposób, jest dotknięty pewnym spektrum autyzmu. Chłopak ma także niezwykły i fascynujący dar widzenia słów w określonych kolorach. Jego inność i brak potrzeby kontaktu z otoczeniem wystarczą, by mieszkańcy Stawów postrzegali go jako dziwaka, a koledzy nazywali Przypałem.

Madelaine Robson to nowa uczennica, która niedawno zaczęła chodzić do klasy Witka. Dziewczyna do tej pory mieszkała razem z rodzicami w Irlandii, ale teraz przeniosła się do małej, wynajętej kawalerki w Stawach. Dziewiętnastolatka jest skryta, nie szuka przyjaciół, a wręcz unika kontaktu z rówieśnikami. Traumatyczna przeszłość i złe wspomnienia z dzieciństwa zraziły Magdę do zawierania nowych znajomości. Dziewczyna również, przez swoją inność, jest traktowana z rezerwą przez rówieśników.

Kiedy Wit zaczyna obserwować Magdę jej zachowania i sposób bycia sprawiają, że postanawia poznać ją bliżej. Nie wybiera łatwej drogi, wpada na niecodzienny pomysł, ale ostatecznie dwójka wyobcowanych wśród otoczenia dziewiętnastolatków zaczyna ze sobą rozmawiać. Nastolatkowie boją się bliższego kontaktu, wolą nie czuć i nie cierpieć.

Czy ta znajomość ma jakąś przyszłość? Czy zraniona w dzieciństwie dziewczyna i chłopak widzący kolory odnajdą w sobie bratnie dusze?

Książka Agnieszki Olejnik to bardzo dobra powieść skierowana do młodzieży. Opowiada losy dwójki młodych ludzi, innych od rówieśników, którzy z jednej strony nie szukają przyjaciół, a z drugiej potrzebują kontaktu z rówieśnikiem. Autorka bardzo wprawnie wykreowała portrety psychologiczne bohaterów. Nie skupiła się jednak tylko na głównych postaciach. W wyrazisty sposób ukazała także osobę pani psycholog, która bardzo angażuje się w pomoc swoim uczniom i niezależnie od sytuacji próbuje ich zrozumieć.

Agnieszka Olejnik napisała bardo dobrą i wciągającą powieść obyczajową z wątkiem kryminalnym, którą zdecydowanie warto przeczytać. To nie tylko historia trudnej znajomości młodych ludzi i rodzącego się między nimi uczucia. To także opowieść o radzeniu sobie z trudną przeszłością, wykluczeniu wśród grupy rówieśniczej i postrzeganiu świata przez osoby ze spektrum autyzmu.