Siła trucizny recenzja

Już sama zapowiedź zwiastuje nam mroczną przeszłość, którą lepiej zepchnąć w najgłębsze zakamarki pamięci aby tam już pozostała. Im jednak bardziej poznajemy historię Yeleny, tym wyraźniej widzimy, że bohaterka przeszła przez prawdziwe piekło, została skazana za próbę obrony swojego życia, a teraz wszyscy ją poniżają, jeśli nie gorzej. Zamknęła się w sobie, lecz nie utraciła wewnętrznej siły i przetrwała, nawet jeśli los nadal nie zdaje się być jej łaskawy. Taka niezłomna postawa do walki z przeciwnościami i nas napełniaj jakąś siłą aby się nie poddawać.
Niestety na pierwszy rzut oka rzeczywistość i potencjalna przyszłość Yeleny także nie wzbudza większych nadziei. Rządy zdemoralizowanej monarchii wraz z kastą magów zastąpiono państem militarnym, które przypominam momentami nawet troszeczkę antyutopię, mimo iż realia życia wskazywałyby na świat przez nastaniem świtu technologii.

Silna postać kobieca przy przeważającej ilości postaci męskich w świecie, gdzie musi wywalczyć sobie swoje prawa i szacunek, a intrygii przeplatają się z zakazanymi praktykami magicznymi, może przypominać światy tworzone przez Trudi Canavan. W przeciwieństwie jednak do niej tutaj nie znajdziemy rozbudowanych opisów życia w Iksji. Pojawia się wiele ciekawych koncepcji i pomysłów. Jest świat skrytobójców i sztuka rozpoznawania trucizn, a wśród nich mordercze "Kochanie" i "Motyli pył", z siłą których zmuszona jest zmierzyć się Yelena w roli testerki. Są Święta Ognia gdzie akrobaci walczą o życie oraz śnieżne koty, najdoskonalsze drapieżniki, których nikt jeszcze nie zdołał zgładzić.
Maria V. Snyder skupia się na akcji, kluczowe zdarzenia następują szybko po sobie, a przerywane są jedynie przytłaczającymi wspomnieniami z przeszłości. Dominacja dialogów przy mniej rozbudowanych opisach może być zarówno wadą jak i zaletą. Ja wolałabym o świecie Iksji dowiedzieć się jednak troszkę więcej.
Wśród innych postaci najlepiej mamy szanse poznać Valka (troszkę śmiesznie brzmiąco imię w polskim) oraz komendanta, który sprawuje władzę w Iksji. Są to postacie, zdawać by się mogło, już zdefinowane na wstępie. Ich oblicza ulegają jednak całkowitej transformacji wraz z wiedzą jaką przynoszą nam kolejne karty powieści.

Spisek o przejęcie władzy, tajemnice dotyczące obecnego układu sił, rosnąca ilość wrogów i poszukiwania zaufanych sprzymierzeńców. Trucizna może kryć się wszędzie, nawet w sercu. Mimo piętna traumatycznych przeżyć jakie Yelena nosi w swojej duszy, czytelnik mknie przez karty tej historii. Nie może ona konkurować z powieściami Canavan, jednak wiele razy zdołała mnie zaskoczyć i mimo kilku wad wciągnąć skutecznie w swoją fabułę do tego stopnia, że chętnie poznam dalsze losy bohaterów.