Morze spokoju recenzja

„Śmierć wcale nie jest taka straszna, kiedy już raz przez nią przejdziesz. A ja to zrobiłam.
I już się nie boję. Boję się całej reszty”.

Nastia Kasznikow była niegdyś utalentowaną pianistką. Niestety w jej życiu wydarzyło się coś, co na zawsze przekreśliło jej muzyczną karierę.
Dziewczyna zmienia szkołę, mając nadzieję, że nikt nie odkryje jej przeszłości. Nstia pragnie również, by pewnego dnia zemścić się na chłopaku, który ją zabił…
Pierwsze dni szkoły nie należą do udanych. Jest jednak coś, a raczej ktoś, kto dziewczynę niesamowicie intryguje. Josh Bennett – outsider, którego każdy omija szerokim łukiem. Gdy wszyscy udają, że nie widzą chłopaka ją jakaś niewidzialna siła do niego przyciąga.
Nasta małymi krokami zbliża się do Josha, aż w końcu staje się częścią jego życia.

„Morze spokoju” to bolesna historia dwóch poranionych dusz, które próbują poradzić sobie ze swoimi traumami i stratami.
Przyznaję, że choć historia Nastii jest niesamowicie poruszająca, to bardziej było mi żal Josha. Nastii nie potrafiłam zrozumieć. Irytowała mnie. Co prawda można jej zachowanie tłumaczyć tym, przez co przeszła, ale mnie to nie przekonuje. Nie zaufałam jej. Nie polubiłam.
Zresztą jest wiele rzeczy w tej książce, które nie do końca mi się podobały. Mam nadzieję, że nikomu nie przyjdzie do głowy powielać zachowań bohaterów. 🙈

Książka napisana została prostym językiem i, mimo iż momentami krzywiłam się z niesmakiem na opisane w niej sytuacje to czytało mi się ją sprawnie. Fabuła nie jest może jakaś szalenie porywająca, ale to nie jest najważniejsze. Najistotniejsze w tej książce są emocje, a tych było tu całe morze.

„Światło dnia przed niczym nie może cię ochronić. Złe rzeczy dzieją się na okrągło, nie czekają, aż zjesz kolację”.

„Morze spokoju" to smutna książka, która z pewnością złamie wiele serc. Sama przez większą część lektury czułam przygnębienie i żal dla tej poturbowanej emocjonalnie pary.

#katjamillay #morzespokoju #wydawnictwoendorfina #mojaopinia #recenzjaksiążki #polecam