Morze Spokoju recenzja

Debiutancka powieść Katji Millay przyciągnęła moją uwagę cudowną okładką, która z miejsca mnie zauroczyła, dlatego nie miałam innego wyjścia, jak dowiedzieć się, jaka historia się pod nią skrywa. I oczywiście, gdy tylko nadarzyła się okazja, by się z nią zapoznać, nie wahałam się ani chwili. Czy „Morze spokoju” sprostało moim oczekiwaniom?
Nastya Kashnikov przenosi się do nowej szkoły, ale nie przerywa swojego milczenia. Pod mocnym makijażem i wyzywającym strojem ukrywa tragiczną przeszłość, która kładzie cień na jej relacje z ludźmi i nie pozwala pójść naprzód. W szkole poznaje Josha, samotnego chłopaka, który unika ludzi i skupia się na swojej pasji. Pomiędzy nastolatkami nawiązuje się nić porozumienia i przyjaźni. Czy zdołają się na nowo poskładać i znaleźć drogę do normalnego życia?
„Morze spokoju” to jedna z tych pozycji, które nie porywają od początku, ale robią to stopniowo. Trudno mi było wczuć się w klimat tej historii; styl autorki też do mnie nie przemawiał, ale gdy już przebrnęłam przez te pierwsze rozdziały, było coraz lepiej i naprawdę się wciągnęłam. Podobało mi się, że narracja była prowadzona z dwóch perspektyw, bo dzięki temu możemy dogłębniej poznać osobowości dwóch kluczowych postaci, którymi są Nastya i Josh. Muszę przyznać, że autorka całkiem nieźle sobie poradziła z ich kreacją. Trudno pozostać obojętnym na tragedię, która dotknęła tak młodych ludzi, dlatego ich losy śledzi się z zaangażowaniem, nawet jeśli ich postępowanie nie zawsze budzi aprobatę. Jeżeli mam być szczera, to nie zapałałam szczególną sympatią do Josha i przez większość książki wzbudzał we mnie mieszane uczucia. Z Nastyą było nieco lepiej. Jej postać zaintrygowała mnie od samego początku; byłam ciekawa, co kryje się pod tą fasadą i jaką przeszłość skrywa. Zdecydowanie świetnym posunięciem ze strony autorki było stopniowe dawkowanie informacji dotyczących przeszłości głównej bohaterki, co skutecznie budowało napięcie i sprawiało, że nie można się było oderwać od tej historii.
„Morze spokoju” to zaskakująco dobry i udany debiut, który może zostawić serca wielu czytelników w niemałej rozsypce. Historia dwójki nastolatków, których życie boleśnie doświadczyło, bez wątpienia porusza i zmusza do refleksji. Byłam mocno zaskoczona, bo nie spodziewałam się, że ta książka wywrze na mnie takie wrażenie, a jednak. Opowieść rozrysowana na kartach tej pozycji jest przesycona emocjami; zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi i to czyni ją niebanalną i wyjątkową w porównaniu z innymi książkami z tego gatunku – nie można obok niej przejść obojętnie. Jestem jak najbardziej na tak i serdecznie ją polecam, bo warto!