Gra pozorów recenzja

Nie zdarza się to po raz pierwszy, że wydaje mi się, jakbym czytała inną książkę niż pozostali czytelniczy. „Gra pozorów” zbiera bardzo wysokie oceny i zachwyty. Mnie niestety zachwycić nie zdołała. Dawno nie czytałam tak beznamiętnie napisanej sagi, miałam wrażenie, jakbym miała do czynienia z artykułem w gazecie, a i te bardzo często mają w sobie więcej ikry. Bardzo przykro mi to pisać, bo kocham sagi rodzinne miłością wielką.

Tak wygląda opis wydawcy:

„Rodzinne tajemnice, wielkie namiętności i zakazana miłość, a w tle XIX-wieczny Kraków z jego malowniczą bohemą, blichtrem, ale i ciemnymi zaułkami, gdzie toczy się prawdziwe życie.

Zbuczyna pod Krakowem, rok 1890. Zosia, młoda służąca z podkrakowskiego dworku, zostaje zwolniona z pracy. Spodziewa się dziecka swojego pracodawcy, dziedzica Karola Rozchodowskiego, którego wściekła żona wyrzuca biedną dziewczynę na bruk. Zosia nie ma czego szukać w domu rodzinnym, postanawia więc poprosić o pomoc swą mieszkającą w Krakowie ciotkę Antoninę, która przed laty była w podobnej sytuacji, a teraz razem ze swoją nieślubną córką Franciszką prowadzi dobrze prosperujący zakład krawiecki. Ciotka przyjmuje krewną z otwartymi ramionami. W ten sposób zaczyna się krakowska przygoda młodej Zosi…

Kraków, ulica Grodzka. Bogaty krakowianin, Teodor Lutoborski, spisuje testament, a następnie popełnia samobójstwo. Po otwarciu dokumentu okazuje się, że Lutoborski cały majątek rozdzielił pomiędzy wiernego służącego Marcela i swego dalekiego kuzyna – Floriana, pięknoducha marzącego o karierze artystycznej. W jaki sposób niespodziewanie odziedziczone bogactwo wpłynie na życie tych dwóch bohaterów? Czy ich losy splotą się z losami Zosi i Franciszki?”

Mogłaby z tego wyjść naprawdę fantastyczna historia, jednakże z braku po pierwsze jednego dominującego bohatera, po drugie głębszej warstwy historycznej, po trzecie wreszcie jakichkolwiek emocji, wyszło bardzo słabiutko. Mnogość bohaterów i wątków sprawia, że nie wiadomo, jaki jest motyw przewodni i co autorka chciała nam przekazać. Bezpłciowe opisywanie faktów z życia nie czyni lektury przyjemną. Do końca zastanawiałam się, po co właściwie ta książka powstała. Nie znalazłam na to pytanie odpowiedzi.

Nie lubię tak ostro krytykować czytanych przeze mnie książek, ale nie mogę chwalić czegoś, co po prostu nie jest dobre. Przykro mi.