Mój ostatni miesiąc recenzja

,, Najwyższy czas, byś zrozumiał, że nie ma znaczenia co inni myślą na twój temat. Ludzie często krytykują to, czego nie znają. Dlaczego? Ignorancja pociąga za sobą strach, a ten z kolei wywołuje odruchy obronne. Krytyka jest zatem w tym przypadku formą obrony przed nieznanym. ‘’
Książka opowiada o chłopaku, który się pogubił po tragicznej śmierci swojej mamy. Popadł w uzależnienia i nie doceniał swojego życia, przez co jego ojciec przekonuje go, aby został wolontariuszem w hospicjum Eden.
Kiedy tylko o niej się dowiedziałam, byłam od razu na nie. Z drugiej strony lubię czytać tego autora i gdzieś z tyłu głowy myślałam o tym, że na pewno zostaną poruszane ważne tematy, nie tylko homoseksualizm. No i to wygrało, automatycznie przekonałam się do niej. Żeby nie było nic nie mam do tego kto z kim, po co i na co. Po prostu jakoś nie byłam przekonana do tego, aby czytać taką literaturę, ale dzięki autorowi koniec końców ją przeczytałam! :)

Co do ważnych tematów- oczywiście się nie zawiodłam. Ukazany został problem alkoholizmu jako złudnego ,,radzenia sobie’’ z problemami. Często tej chorobie towarzyszy agresja wobec drugiego człowieka i to również tutaj mamy. Strasznie irytuje mnie ten temat, nie ma nic gorszego od takich używek! W kimś takim nie ma człowieczeństwa, przeistacza się w zwierzę i jedyne co go trzyma by obudzić się kolejnego dnia to to, że znów będzie pić alkohol. Tonący wrak samego siebie- nic dodać nic ująć. Mamy też temat śmierci- możemy się domyślić, że taki będzie skoro jest hospicjum- i mocno odczułam tutaj mieszankę dwóch filmów ,,Gwiazd naszych wina’’ i ,,Całkiem zabawna historia’’. Oczywiście popłakałam się przy ostatnich stronach i jestem dumna z głównego bohatera. Od samego początku był bardzo zagubiony, nie widział celu w swoim życiu, nie wiedział kim jest i tłumił wszystko w sobie. O tym właśnie też jest ta książka- o drodze do odnalezienia siebie, o poznaniu prawdy o samym sobie.

Podczas czytania naszła mnie też taka refleksja, że dojrzewanie nie jest łatwym czasem zarówno dla nastolatków jak i dorosłych. Potrzeba buntu przez szalejące hormony jest silniejsza niż cokolwiek innego. Rodzic, który zamartwia się o swoje dziecko zastanawia się, gdzie popełnił błąd. Samowolka czy ciągle zakazy będą dobrą metodą wychowawczą? Obydwa sposoby nie są rozwiązaniem. Trzeba znaleźć balans dla prawidłowego funkcjonowania, a przede wszystkim nie dopatrywać się w obu stronach wroga.