I odpuść nam nasze winy recenzja

Przeczytałam już wiele książek i sporo z nich było częściami serii, ale pierwszy raz spotkałam się z tym, żeby nagle w ostatniej doszło do całkowitej zmiany konwencji, która była zastosowana we wcześniejszych - mam tu na myśli przede wszystkim konstrukcję i narrację.

"I odpuść nam nasze winy" to powieść wieńcząca trylogię Aleksandry Jonasz o Rosalie Evans. I tradycyjnie będę miała problem z jej jednoznaczną oceną. Rozwój autorki jest niepodważalny i bardzo mnie cieszy to, że jej potencjał może być coraz lepiej wykorzystywany dzięki jej rosnącym umiejętnościom. Nie natrafiłam też na błędy, co bardzo doceniam po dwóch poprzednich częściach.

Problem w tym, że nagle w tym tomie doszło do zmiany konstrukcji i wprowadzenia dodatkowego narratora. Niestety odniosłam wrażenie, że było to pójście na łatwiznę, tym bardziej, że nie mam wątpliwości, że można było przedstawić zamysł autorki w jeszcze bardziej atrakcyjny dla czytelnika sposób, gdyby pozostawić wszystko w sprawdzonej konwencji.

Finał trylogii stanowi rozwiązanie wszystkich wątków, nawet tych, które wydawały się wcześniej nie mieć zbyt wielkiego sensu. O ile wręcz uwielbiam taki motyw, do tej historii w ogóle mi nie pasował. Nie zgrywa mi się to w całość z pozostałymi tomami, na ich tle wydaje się być trochę naciągane.

Wciąż będę się upierać, że dla tej fabuły byłoby lepiej, gdyby została zamknięta w jednej książce. Drugi tom stanowi dowód na to, że autorce świetnie wychodzą dłuższe, bardziej rozwinięte historie i właśnie przez pryzmat tego drugiego tomu jestem rozczarowana trzecim. Choć stylistycznie jest może nawet lepszy, to znów jest krótki, niewyczerpujący.

"I odpuść nam nasze winy" to zakończenie opowieści o Rosalie Evans. Zdecydowanie nie będę tęsknić za tą bohaterką, mimo że po tym tomie musiałam trochę zmienić o niej zdanie. Ta trylogia była ciekawą czytelniczą przygodą, choć nie wpisała się w mój gust, ale nie dziwię się, że ma swoich zwolenników. Ja jestem ciekawa kolejnej odsłony twórczości autorki i niedługo na pewno zabiorę się za "Spacer w mroku".

Moje 5/10.