Rzeźnik i strzyżyk recenzja

Seryjny morderca i podążająca jego śladem patolog sądowa? Osoba, która czyta w zwłokach, jak w otwartej księdze, na tropie bestialskiego mordercy. Czyż nie brzmi to dobrze? No właśnie. Brzmi. Niestety z wykonaniem w przypadku tego debiutu było dużo gorzej. Nikłe informacje o bohaterach i specyficzny styl pisania to tylko wierzchołek góry lodowej.

Niestety dzisiaj muszę nakreślić kilka negatywów, zaczynając od stylu pisania, który od samego początku nie przypadł mi do gustu. Krótkie, suche zdania, które w teorii powinny nadawać dynamiki, w tym przypadku psuły frajdę z lektury, ponieważ czytało się to trochę tak, jakby ktoś przerywał Ci opowieść po co drugim zdaniu. Kolejnym minusem było bardzo słabe rozwinięcie bohaterów. Kilkoro z nich miało spory potencjał, ale jedyne, i to również szczątkowe informacje jakie dostaliśmy, dotyczyły patolożki. Marnie wypadła również kreacja antagonisty. Nie poznaliśmy zbytnio jego motywacji, a portret psychologiczny był bardzo ubogi.

Są tutaj pewne plusy, bo pomysł na historię jest świetny. Przez całą książkę miałam wrażenie, że autorka postawiła, że zbuduje historie na jednym zwrocie akcji. Owszem był on bardzo trafiony i zaskakujący, ale cała otoczka nie wybrzmiała na tyle dobrze, żebym była dalej wciągnięta w ten pościg za mordercą. I tu dochodzimy do tego, że powinny być tutaj emocje, napięcie i ciekawość spowodowane dążeniem za prawdą, a mi tego bardzo zabrakło. W tego typu książkach liczę na pewien dreszczyk emocji spływający po ciele w momencie prowadzonego przez bohaterów pościgu. Tutaj jednak przewracając kolejne strony nie czułam tego napięcia i oczekiwania na finał.

Ciekawym aspektem tej książki jest jej finał. Choć nie zaskoczył mnie on w stu procentach, a zastosowany zabieg wydawał się dość oczywisty, to uważam, że dobrze domykał historię. Gdyby jeszcze autorka dopracowała pościg i charakterystykę bohaterów, to mógłby wyjść z tego naprawdę dobry thriller. Niestety z bólem serca muszę go zaliczyć do tegorocznych rozczarowań.