Trzydziesta pierwsza recenzja

Na pewno było to lepsze niż dwie poprzednie części lipowskiej sagi. Ale to w zasadzie największy komplement, jaki mogę napisać pod adresem tej powieści. Początek fajny, koniec fajny a w środku jedna wielka mielizna. To nawet nie było pełne mielizn, to była jedna wielka mielizna. Elementy układanki niby fajnie wpasowywały się w swoje miejsca, ale styl autorki wciąż jeszcze nie powalał, prawdę mówiąc zwyczajnie męczył. Pewne momenty były wręcz groteskowe, np. określanie części postaci wciąż i wciąż i wciąż w ten sam sposób (zwłaszcza jednej z nich :)). Przecież nie pisała Pani (auto)parodii, pani Katarzyno, więc po co to tak?

Wątek sekty, będący na pozór tak ważnym w tekście, jest totalnie zmarnowany. Nie dowiadujemy się niczego na temat funkcjonowania tego typu organizacji, ich wpływu na ludzką psychikę, tego, jak przebywanie w nich determinuje potem ludzkie losy. Nie wiemy na ile psyche ofiary zostało zniszczone właśnie przez przebywanie w nie, na ile to ten czas je naruszył, nie dowiadujemy się też jaki wpływ na tego człowieka miało późniejsze życie w cieniu sekty. No, jeżeli autorka z całą mocą reklamuje się na ostatniej stronie okładki jako psycholożka i była nauczycielka akademicka i bierze na tapetę taki temat, to możemy oczekiwać, że czegoś się o tym dowiemy. Patrzcie, jaka to by była wartość dodana w kryminale, aż się prosiło o to. Żeby to było wzmiankowane choćby punktowo, żebyśmy choćby dostali jakiś wykładzik na ten temat, to już by było coś - bo o odpowiednie rozładowanie tego w tekście nie śmiem już prosić. A tu nic.

Podobnie sprawa "uwolnienia duszy" matki jest nawet nie ledwo liźnięta, jest po prostu jednie wzmiankowana, a przecież to, jeśli wzięłaby się za to odpowiednio uzdolniona osoba, mógłby być wręcz powieściowy fajerwerk.

Nijak nie rusza nas też motyw poświęcenia się jednego z bohaterów dla bliskich. Miał on naprawdę wielki potencjał, to jak układały się relację w tej rodzinie - i, znowuż, potencjał ten został wzorcowo wręcz zmarnowany.

Na plus fakt, że postacie mające irytować irytowały, mające budzić sympatię - budziły ją. To ważne w tego typu literaturze. No i, o dziwo, czuć klimat lat dziewięćdziesiątych w scenach flashbackowych.