Przystań w Sosnowej Polanie recenzja

Błoga okładka „Przystani w Sosnowej Polanie” Małgorzaty Winkler-Pogody przywodzi na myśl ciepłe i spokojne dni. Niestety bohaterki tej opowieści nie doświadczyły za dużo ciepła. Dorosłe już kobiety, wspominają swoje dzieciństwo z żalem, nie mogąc przypomnieć sobie szczęśliwych i beztroskich chwil.

Książka przedstawia życie Zofii i jej trzech córek: Anieli, Bogny i Cecylii. To osobiste wyznania i powroty do przeszłości nad szpitalnym łóżkiem dziewięćdziesięcioletniej Zofii, która zapadła w śpiączkę. Córki przychodzą do niej i opowiadają to, co leży im na sercu. Poznajemy również przeżycia z młodości Zofii, która powtórnie przeżywa w snach swoje życie. Wszystkie te wspominki przeplatają się ze sobą, tworząc rodzinną historię.

Czytając „Przystań w Sosnowej Polanie” łatwo można przenieść się w czasy sprzed II wojny światowej, kiedy Zofia była dzieckiem. Autorka bardzo plastycznym językiem stworzyła atmosferę starej, polskiej wsi. Dla rodziny młodej Zosi nieważne były jej plany, marzenia i miłości, bo trzeba pracować. Tak wychowana Zofia, niestety wychowuje tak samo swoje dzieci. Popełnia w wychowaniu te same błędy, przez które i ona cierpiała. To, co najbardziej uderzyło mnie w tej książce to właśnie postawa Zofii. Zdecydowanie nie jestem zwolenniczką tak zwanego „zimnego chowu dzieci”, jednak wiem, że kiedyś tak wyglądało wychowanie, szczególnie na wsi. Nie raz się słyszało, że ojcowie wybierali dla córek największego gospodarza ze wsi.

Małgorzata Winkler-Pogoda porusza życiowe tematy, które są ciężkie, jednak mimo to książkę czyta się bardzo przyjemnie. Zderzenie teraźniejszości z przeszłością wyszło bardzo ciekawie, bo wszystko to bazuje na motywie koła powtarzanych błędów. Małgorzata Winkler-Pogoda przemyciła w tekście również rady wiejskich kobiet, przekazywano córkom, aby było im lepiej.To melancholijna, przepełniona emocjami wędrówka po jurze życiowych problemów, które potrafią być bolesne mimo upływu lat. Polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Replika za otrzymany egzemplarz.