Kirke recenzja

W dzieciństwie uwielbiałam mity. Ta książka zaspokoiła moją potrzebę czytania mitów też w dorosłości. To niezwykła powieść umiejscowiona w świecie bogów. Jak na mit przystało, to książka o bardzo ludzkich aspektach życia. Jest to opowieść o podstawowych potrzebach człowieka: miłości (zarówno męsko damskiej jak i rodzicielskiej), przynależności czy też bliskości. Bohaterka przeżywa rozterki mało boskich kobiet, czuje się samotna i odrzucona, stale czeka na bycie kochaną. Bardzo klasycznie ukazane jest też rozwiązanie większości trudności, jakie spotykamy na swojej drodze. Autorka podkreśla to, jak ważna jest wewnętrzna siła, i że potrafimy ją uwolnić gdy jest ona potrzebna. Czasem sami jesteśmy zaskoczeni jak wiele możemy zdziałać gdy walczymy o siebie. 

Niezwykłe są w tej książce dwie rzeczy. Pierwsza to linia czasu. Autorka potrafiła wspaniale operować czasem boskim (w dziesięcioleciach, wiekach) jak i ludzkim, gdy chciała celowo spowolnić akcję. Bardzo umiejętny zabieg, który pozwala czytelnikowi poczuć bajkowość tej historii, a kiedy trzeba wrócić do realności ludzkiego upływu czasu. Druga to samo przesłanie - nie zawsze to co boskie jest lepsze. Właściwie cała mitologia opiera się na ukazaniu tego, że boskość jest niezwykle ludzka ;) Autorka bardzo sprawnie ukazuje jak codzienność, zwykłe czynności przynoszą spokój i spełnienie, o wiele większe niż władza i wyjątkowość boska.

Czy warto tę książkę przeczytać? Zdecydowanie tak. Mimo swej przewidywalności, dość sporej schematyczności to jest to piękna opowieść. Czy jest pozbawiona wad? Zdecydowanie nie choć zostały one przykryte zaletami :)