Plugawy spisek recenzja

Bardzo dobry thriller, bardzo dobrego autora. Z Maximem Chattamem miałem do czynienia przy innym jego cyklu, tj. Trylogia Zła, już wtedy Autor pokazał się z najlepszej twórczej strony, poza drobnymi mankamentami i leciutko słabszym trzecim tomie to był bardzo dobry cykl. Przeglądając rekomedacje, opinie i recenzje natrafiłem na „Plugawy Spisek” będący pierwszym tomem innego cyklu Chattama - Ludivine Vancker.

Jak pisała @EpidermaS (GoodReads) Chattam jest jakością i w pełni się z tym zgadzam. Napisać tak rasowy thriller, brutalny, trzymający w napięciu do tego stopnia, że czytane jest z podkurczonymi palcami u stóp i zaciśniętymi pięściami (ok, jedną nie, trzeba trzymać książkę). Do ostatniej strony. To jest naprawdę sztuka i umiejętność tworzenia historii, opowiedzenia jej w taki sposób, żebyś czytelniku nie mógł i nie chciał odpuścić (sławne „jeszcze jeden rozdział i idę spać”. Powodzenia spać po tej lekturze…).

Redakcyjnie super! Trzy główne części książki ON, ONA, ONI to kapitalne posunięcie pozwalające na śledzenie historii z różnych perspektyw, tak ważnych dla fabuły jednocześnie powodujących niezły zamęt w umyśle czytelnika. Główni bohaterowie Alex, Ludovine, inni policjanci i makabryczna sprawa, która spędza sen z powiek nawet… Policji w Krakowie :) A i zahaczenie o drugą wojnę, nazistów, eksperymenty i dzisiejszą moc internetu w zakresie choćby „organizowania się” zwyrodnialców. Ale cicho już, żebym za dużo nie napisał. Fabularnie historia jest kapitalna. Wątek kryminalny wpleciony w konwencję thrillera jest bardzo dobrze napisany. Autor odkrywa przed nami karty stopniowo, pozwalając najpierw lekko pogubić się w domysłach. Tak jakby Chattam rzucał czytającemu wyzwanie: Wiesz co będzie dalej? Zgadłeś? No to potrzymaj mi piwo.

Mamy więc scenerię międzynarodową, od żandarmów Francuskich, przez Kraków i kopalnię soli w Wieliczce, aż po Kanadę. Dołóżmy do tego autentyczne techniki i taktyki policyjne, w tym metody badawcze i mamy naprawdę dobrze przygotowaną bazę do takiej powieści. Bohaterów w powieści Maxime Chattam stworzył kapitalnych. Charyzmatycznych i dociekliwych policjantów, rodzinnych z własnymi obawami, namiętnościami, lękami i pełnym profesjonalizmem oraz, co jest bardzo ale to bardzo potrzebne w thrillerze „nie odpuszczaniem sprawy do końca”. Niestety nie mogę o nich napisać zbyt dużo, mogę tylko skomentować to poniższym obrazkiem…


Książka jest brutalna, ale nie w taki sposób jak to czasem czyni choćby Chris Carter w swojej serii o Robercie Hunterze (skądinąd też bardzo dobra). Opisy zwyrodnialskich akcji mamy opowiedziane niejako PO zdarzeniu, przez policję, trochę to zmiękcza przekaz, ale pomysłowość Autora jest imponująca z lekkim „czy wszystko z panem w porządku Panie Autorze? Czytał Pan kroniki policyjne czy należałoby się skierować do specjalisty?”. Thriller ociekający okrucieństwem idealnie wpasowanym w konwencję przedstawionego w nim zła. Jeszcze raz – Chattam brawo!

Co jest dla mnie jednak niezrozumiałe, to tytuł powieści, w książce tego sformułowania nie użyto ani jeden raz. No nie wiem pewnie wydawca chciał zrobić coś w stylu odpychająco zachęcającego tytułu. Szkoda, że tej serii za bardzo nie ma na ledżimi, będzie trzeba kupić papierową, co też nie jest takie proste – z jakiegoś powodu w księgarniach bytność tej książki jest mocno ograniczona, ale nie tracę ducha. Po takim dreszczowcu (tak, gorzej brzmi) chyba zabiorę się za następny.

To bardzo dobra i mocna lektura.

17.07.2020 r.