Mistrz gry recenzja

„— Aline, ja wiem, że po śmierci zrobią mi milion pomników, a potem, gdy okrzepną w swoim dobrobycie i pokoju, z obrzydzeniem je rozwalą, a moje imię zostanie przeklęte.
Aline zaszlochała głośno. Złapał ją gwałtownie za rękę, tak mocno, że o mało jej nie zgniótł. Po raz pierwszy się do niej obrócił i spojrzał jej głęboko w oczy.
— Nie romantyzuj zbrodniarzy — warknął. — Nigdy nie szukaj usprawiedliwienia dla zła. Owszem, rozpatruj dwie strony medalu, waż je sprawiedliwie, ale nie tłumacz”. [s. 412]

„— Wszyscy podziwiają. — Pokręcił stanowczo głową, nagle bardzo zaangażowany –– Niewielu waży się podejść. Trzeba mężczyzny, żeby iść za rękę z kobietą. Wieczni chłopcy wolą podtrzymywać pod ramię wieczne dziewczynki. Kobiet się boją. Podziwiają je, owszem, i skrycie o nich marzą, ale się boją. Daj im szansę, Aline, daj im do siebie dorosnąć”. [s.82]

„Wyobrażała sobie tradycyjny model rodziny jako taki gorący i wilgotny kokon, w którym leżała nieruchomo i z zamkniętymi oczami, podczas gdy jej ciało było instrumentem męskiej nieprzyzwoitej i dziecięcej niewinnej miłości. Dotykało ją wiele malutkich rączek, opierała się o męskie, duże ramiona. Nie musiała o niczym myśleć, o nic się starać, do niczego dążyć. Gdy o tym myślała, robiło się jej ciepło i słodko w żołądku, ale na języku wyczuwała gorzki posmak. Nie wybrała tej drogi i nie chciałaby, żeby kroczyła nią jej córka, jeśli kiedykolwiek taka by się urodziła. Bezpieczeństwo kobiety, które leżało wyłącznie w męskich rękach, było cholernie pociągające, ale złudne”. [s. 199]