I będę cię kochać aż do śmierci recenzja

Znacie to powiedzenie: "Trafić z deszczu pod rynnę"? A może sami tego w swoim życiu doświadczyliście?

Rita, główna bohaterka powieści Anny Kasiuk "I będę kochać Cię, aż do śmierci" właśnie tego w swoim życiu doświadczyła. Jako młoda dziewczyna musiała pogodzić się z tym, iż jej narzeczony, zamiast trafić przed ślubny ołtarz, trafił do więzienia za pobicie ze skutkiem śmiertelnym. Osamotniona niedoszła panna młoda, będąc w ciąży, trafia pod "opiekę" teściowej, skąd po paru latach ucieka. I wydawać by się mogło, że Rita wyczerpała swój limit życiowego pecha. Nic bardziej mylnego. Na Mazurach poznaje Jana. Poszukująca ustatkowania się kobieta wychodzi za niego za mąż. Dorabiają się wspólnie pięknego pensjonatu, stadniny koni i dziecka. Jednak chorobliwa zazdrość Jana prowadzi do powolnego rozpadu małżeństwa.
Rita nie ma w sobie dość siły, aby odejść. Pocieszenie odnajduje w ramionach przyjaciela męża, policjanta Piotra, co daje jej wytchnienie od codziennych problemów. Wszystko zmienia pojawienie się Tomasza, przeszłość wraca jak boomerang. Sytuacja się komplikuje. Czy kobieta odważy się, by zmienić swoje życie?

Po okładce można by sądzić, że będzie to ciepła, romantyczna, wręcz "cukierkowa" historia, nie dajcie się zwieść tym pozorom. To historia o tym, jak kobieta pomimo przeciwności losu, pomimo ciężkiego życia walczy o przetrwanie i o to, by zapewnić swoim dzieciom godny byt, którego sama nie miała. Niekoniecznie jest mi tu po drodze z Ritą, bo osobiście uważam, że dzieci widzą dużo więcej, niż nam dorosłym się wydaje, ale z drugiej strony starałam się ją zrozumieć.

Anna Kasiuk poruszyła trudne tematy. Uzależnienia, przemoc fizyczna i psychiczna to problemy, do których wiele kobiet nie chce się przyznać, grając doskonale przed społeczeństwem swoje role.

Miłość, przyjaźń i nienawiść, autorka uświadamia nam, jak cienka jest granica między tymi uczuciami. Jak łatwo wpaść, a już zdecydowanie trudniej się wyplątać z tej pajęczej sieci uczuć.

Muszę przyznać, iż podczas lektury towarzyszyły mi dosyć skrajne emocje, co było motorem napędzającym do przewracania kolejnych stron, byłam bardzo ciekawa dalszych losów bohaterki, jakich podejmie się działań, to, co jednak otrzymałam na ostatnich stronach, wprawiło mnie w niemałe osłupienie, co przy tego rodzaju książkach zdarza mi się niezwykle rzadko.
Poczułam także lekki niedosyt, gdy skończyłam ostatnie zdanie... ale kto wie? Może będzie jakiś ciąg dalszy.

Za egzemplarz do recenzji dziękuje Wydawnictwu Jaguar.