Współlokatorzy recenzja

"Współlokatorzy" to zabawna i lekka powieść, którą czyta się dość szybko.
 
Tiffy zerwała z chłopakiem i szybko potrzebuje nowego i taniego mieszkania. Trafia na Leona, który właśnie szuka współlokatora. Ma on problemy rodzinne i potrzebuje pieniądzy, przez co chce wynająć mieszkanie, ale tylko na noc. Jest to układ idealny dla nich obojga. On całe noce spędza w szpitalu, a ona dzień w redakcji. Stają się w ten sposób współlokatorami, którzy się nie widują. Jedyny sposób ich kontaktu to zostawienie sobie w różnych miejscach mieszkania wiadomości na kartkeczkach. W tych krótkich wiadomościach zwierzają się ze swoich problemów i doradzają się w sprawach uczuciowych. Powoli zaczynają się wzajemnie poznawać i tym samym zbliżają się do siebie. Ale czy można kogoś poznać po przez krótkie wiadomości? 
 
 Książka opowiadana jest z dwóch perspektyw - Tiffy i Leona. Dzięki temu poznajemy myśli i uczucia każdej z tych osób. Lepiej rozumiemy ich postępowanie i emocje jakie nimi kierują. Każda z postaci ma swoje problemy, z którym musi się zmierzyć. Postaci drugoplanowe są trochę sztuczne i nijakie. Nie wnoszą sobą nic konkretnego do powieści. Są bo są i nic poza tym.
 
 "Współlokatorzy" to lekka i pozytwna komedia romantyczna, które poprawia humor. Nie przepadam za tym rodzajem literatury, ale muszę przyznać, że ta książka nawt przypadła mi do gustu. Przyjemnie się ją czytało, choć trochę jest przesłodzona. Jednak idealnie nadaje się na oderwanie i odpoczynek od cięższych lektur.