Kamizelka recenzja

Okazuje się, że nie trzeba tysiąc stronnicowej powieści, żeby pięknie pisać o miłości. Dopiero po latach zrozumiałam, że uwielbiam Prusa i jego sposób pisania. Do pewnego momentu kojarzył mi się tylko z nudnymi lekturami szkolnymi, interpretacjami, sprawdzianami i maturą. Aż w końcu przeczytałam Lalkę. I byłam głupcem. Wielkim głupcem. Do tej pory nie mogę sobie tego wybaczyć i pluję sobie w twarz za moje płaskie myślenie.

Prostota, a jednocześnie piękno języka. Do pewnego czasu sądziłam, że język może być piękny tylko wtedy, kiedy jest trudny. Kiedy jest brudny. Kiedy musisz się zastanawiać, co właściwie autor miał na myśli, usiąść w fotelu, wziąć łyk kawy i starać się zrozumieć sens, a gdy on do Ciebie przychodzi, musisz odłożyć książkę i nad tym sensem podumać, pomyśleć. Odchylić się w fotelu i popatrzeć gdzieś daleko w przestrzeń, za ścianę w pokoju, w którym jesteś, za granicę twojego państwa. Oczywiście, że jest to cudowne uczucie, ale okazuje się, że przy książkach Prusa kompletnie zbędne. Można prosto i trafnie pisać o miłości. I Bolesław Prus właśnie tutaj to pokazał.

Miłość objawia się w prostych czynnościach. To nie są wielkie słowa rzucane w powietrze, wystrzeliwane z ogromną siłą, które w końcu w coś trafią i się rozpadną. Miłość jest wtedy, kiedy ona skraca pasek jego kamizelki, a on przesuwa sprzączki w tym samym celu. Żeby miłość poczuła się lepiej. Żeby mogła żyć dalej pomimo bólu, żeby chociaż przez chwilę dać sobie wzajemnie nadzieję. Mieli tylko siebie, więc tylko siebie mogli uszczęśliwiać. Kłamstwa wynikały przecież z uczucia, z pragnienia szczęścia tej drugiej osoby. Czy to było złe? Nie mnie to oceniać. Ale zauważam w tym nieszczerym zachowaniu tylko i wyłącznie szczerą miłość.

Prostota tej historii mnie urzekła. Bohaterowie nad wyraz realni, kochające się małżeństwo, bieda i ostatnie podrywy nadziei. Rozczarowanie, które czujemy wraz z kobietą, która straciła męża. Ból i smutek łapiący za ubrania i ciągnący nas do ziemi, uderzając twarzą o beton. Tak czułam się po przeczytaniu tej noweli. I tego uczucia nie zapomnę już nigdy.