Narzeczona z powstania recenzja

Od dłuższego czasu chciałam lepiej poznać twórczość Magdy Knedler, bo dotychczas miałam okazję przeczytać tylko jedną książkę autorki „Nikt Ci nie uwierzy”. Z ciekawością sięgnęłam więc po najnowszą jej powieść „Narzeczona z powstania”, tym bardziej że miałam możliwość przeczytać ją przedpremierowo. I oczywiście biorąc pod uwagę poruszaną wojenną tematykę spodziewałam się mnóstwa emocji, nie byłam jednak gotowa na tyle wzruszeń. Nie zliczę, ile razy żal ściskał mi gardło, a ciarki przechodziły po skórze. I choć nie należę do osób łatwo się wzruszających, to łzy pomagały oczyścić z ogromu gromadzących się uczuć.

Czy doświadczałam ich tak mocno przejmując emocje autorki? Przecież oparła tę historię na przeszłości własnych dziadków. Czy też miał na to wpływ niezmiernie obrazowo oddany klimat tamtych bolesnych dni? A może zderzenie beztroski młodości, marzeń i planów na przyszłość z okrucieństwem wojny odbierającej nadzieję, a często i życie?

Sama mam synów w wieku bohaterów powieści z chwili wybuchu wojny, więc pewnie i ta świadomość wzmocniła siłę przeżyć. Bo dla tych młodych ludzi "to nie był wiek na strzelanie i oddawanie życia, za nic. To był wiek na zabawę, szaleństwa, robienie głupstw, popełnianie błędów, na motyle w brzuchu na widok ładnej dziewczyny i ładnego chłopca, na radość i śmiech."

A jednak "wojna przerywa marzenia". Odebrała im to, czego już nigdy nie odzyskają. Beztroskę, młodość, marzenia i perspektywy. Życie. Tym, którym pozwoliła przetrwać nałożyła na barki ciężar, który będą dźwigać przez resztę życia. Złożony ze strachu, że to wróci, z poczucia ogromnej straty, bezsilności, często z wyrzutów sumienia, że zrobiło się za mało.

Jednak to nie tylko straszliwy obraz wojny, ale przede wszystkim piękno uczucia, które w obliczu niepewności jutra wybuchło z olbrzymią intensywnością, wyrosło wśród zgliszczy Warszawy i na gruzach człowieczeństwa. Miłości szczerej, prawdziwej i głębokiej, która pozostaje w sercu na całe życie.

I choć tyle napisano już o czasach wojny, to śledząc tragedię za naszą wschodnią granicą, okazuje się, że wciąż za mało. Wojna zachwiała i naszym poczuciem bezpieczeństwa, a nie można zapominać, że "jeśli coś wydarzyło się raz, może się wydarzyć znowu".