Drożdżownia recenzja

Ciężko jest mi jakkolwiek sklasyfikować Drożdżownię. Dwadzieścia minut czytania, krótkie i proste zdania, piękna okładka i wnętrze również piękne – ale czegoś jednak tu brakowało. Czasami nie potrzeba tysiąca stron aby pokazać jakąś historię, tutaj natomiast nie wystarczy również tylko 60.

Miałam przyjemność poznać Pana Jakuba na jednym ze spotkań, które odbyło się z okazji konkursu literackiego, na które był zaproszony i muszę przyznać, że sama jego osoba już mnie zaciekawiła. Co było interesujące, na spotkaniu dowiedziałam się, że Pan Jakub zna bardzo dobrze okolice, w których mieszkam a sam tytuł odnosi się do pewnego miejsca na Bieżanowie. Tym bardziej ciekawiła mnie historia zawarta w książce i ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam coś, czego raczej się nie spodziewałam - co zdecydowanie jest bardzo na plus. Nie jest to klasyczny tomik poetycki, pełny pięknych i chwytających za serce wierszy. W tomie mamy kilkanaście, kilkadziesiąt wierszy-opowiadań. Balansujemy na pograniczu wspomnień, snu a rzeczywistości, lekko surrealistycznej w pewnych momentach, ale prostej i przystępnej. Przedstawione mamy życie prostych ludzi, ich zmartwienia, zdolność radzenia sobie z problemami, z pewnymi sytuacjami, poprzeplatane wtrąceniami o niebieskich drzewach i zielonej wodzie. Nic się nie rymuje, nic nie stara się pięknie brzmieć w naszej głowie. Ale mimo to, pobudza wyobraźnie. Zaczynamy zastanawiać się nad naszym życiem, nad życiem naszych rodzin, nad tymi ciepłymi wspomnieniami, kiedy byliśmy dziećmi, a także tymi zimnymi - nie zawsze wszystko idzie przecież po naszej myśli.

Książka ma pewien charakterystyczny styl, ale jak dla mnie, czegoś tu brakuje, tylko nie jestem do końca pewna czego – może dłuższych zdań, może więcej surrealizmu, może więcej opisu? Tomik pochłonęłam zanim jeszcze zdążyłam się w niego porządnie wgryźć i poczuć to wszystko, co autor chce żebyśmy poczuli. Podoba mi się mimo wszystko sposób w jaki została napisana ta książka i powiem krótko – dobre, ale chciałabym więcej.