Cierpliwość Maigreta recenzja

W tym kryminale paryski komisarz prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa starego gangstera, Manuela Palmari, długoletniego znajomego Maigreta. Komisarz podejrzewa, że Palmari stał za serią napadów na sklepy jubilerskie i jego zamordowanie może mieć z tym związek. Maigret usiłuje wyciągnąć informacje na temat zabójstwa i biznesów gangstera od wdowy po Manuelu, Aline, podejrzewa bowiem, że ta sporo wie. I właściwie cała intryga powieści to psychologiczny pojedynek komisarza z Aline.

Książka ma pogodny charakter, bo Maigret jest w dobrym humorze, poza tym trafia na sympatycznego sędziego śledczego, co jest raczej rzadkością w jego pracy, z reguły bowiem ma z sędziami na pieńku.

Jak zwykle intryga kryminalna jest wątlutka, ale książka zawiera ciekawe smaczki.

I tak Maigret siedzi w knajpie: „Jakaś prostytutka przy kości, z twarzą wypacykowaną różnymi kolorami, uśmiechała się doń naiwnie, nie podejrzewając nawet, kim jest. Żal mu się jej zrobiło i by oszczędzić jej czasu, gestem dał do zrozumienia, że nie reflektuje.” Jakże mi się podoba ich normalne podejście do tych spraw...

Może najciekawsze w książce jest przedstawienie metody śledczej Maigreta: „Ludzie z uporem maniaka wypytywali go o jego metody. Niektórzy uważali nawet, że są zdolni je przeanalizować, on zaś patrzył na nich z drwiącą ciekawością, ponieważ wiedzieli więcej od niego. Sam najczęściej improwizował, wiedziony instynktem.” I jeszcze „właśnie w ten sposób komisarzowi udało się pomyślnie zakończyć większość dochodzeń: łażąc po schodach, węsząc po kątach, rozmawiając na prawo i lewo, zadając błahe na pozór pytania, spędzając całe godziny w niekiedy niezbyt godnych polecenia barach.” Kolejny cytat: „Tuziny, tuziny pytań i tyleż samo odpowiedzi, które rejestrowała pamięć Maigreta. Tylko niektóre z nich, być może tylko jedna, w konkretnym momencie nabiorą znaczenia.” Niezbyt to jasne, ale daje pewne wyobrażenie o metodzie śledczej komisarza.

Poza tym książka jest dobrze napisana, bardzo wciąga, wprost nie mogłem się oderwać od lektury, co mi się nieczęsto zdarza w serii z Maigretem.