Meridon recenzja

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

„Meridon” jest trzecim i ostatnim tomem, który opowiada o losach rodu Laceyów. Tytułowa Meridon, a właściwie nieświadoma swojego pochodzenia Sara Lacey, wychowuje się wśród cyganów razem ze swoją przyrodnią siostrą. Prowadzą ciężkie życie i w końcu postanawiają uwolnić się od despotycznego ojca. Trafiają do trupy cyrkowej, której stają się gwiazdami. Jednak tragiczne wydarzenie doprowadza Meridon do kolejnej ucieczki…

Główna bohaterka odkąd pamięta ma sny, w których jest posiadaczką majątku, jednak po przebudzeniu nigdy nie pamięta jego nazwy. Po ucieczce podświadomie podąża do Wideacre, gdzie nagle trafia wprost w życie arystokracji, które nie jest tak wspaniałe, jak się tego spodziewała. Co zrobi? Czy podjęte przez nią decyzje będą słuszne? Co się stanie z Wideacre?

Jak można spodziewać się po przeczytaniu poprzednich tomów, życie Meridon-Sary nie będzie usłane różami. Akcja pierwszej połowy skupiała się na życiu bohaterki wśród cyganów i w trupie cyrkowej, a drugiej na jej losach już po dotarciu do Wideacre. Moim zdaniem druga część jest zdecydowanie lepsza od pierwszej, w której autorka skupiła się bardziej na kunszcie akrobatycznym niż na treści. Przynajmniej takie są to moje subiektywne odczucia.

„Meridon” podobała mi się najmniej z całej serii, jednak historia w niej opowiedziana w dalszym ciągu jest bardzo interesująca. Nadal pojawiają się wyraziści bohaterowie i nadal podczas czytania stawiane są te same pytania. Część ta wyróżnia się spojrzeniem na wszystko z całkowicie odmiennej perspektywy przez to, że główna bohaterka w przeciwieństwie od matki i babki wychowała się w zupełnie innym środowisku. Aby przekonać się, jak skończą się dzieje rodu Laceyów i majątku Wideacre, trzeba koniecznie przeczytać przygody Sary.