Oblężenie i nawałnica recenzja

„Oblężenie i nawałnica” to drugi tom trylogii Cień i kość. Cyklu napisanego przez Leigh Bardugo i rozgrywającego się w świecie Griszów. Świecie, który z powodu jednego, zaślepionego żądzą władzy umysłu, drży w posadach i jest o krok od ogromnej tragedii.
Poznani w pierwszym tomie Alina i Mal postanowili opuścić swą ojczyznę i poszukać szczęścia na ziemiach leżących za Morzem Prawdziwym. Trudno jednak zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Tym bardziej, kiedy krok w krok podąża za nami strach. Nie ma pewności, że Fałda pochłonęła Zmrocza. Być może on nadal żyje i szargany nienawiścią, za wszelką cenę pragnie odnaleźć dwójkę bohaterów i się na nich zemścić.
Życie w ciągłej niepewności nie pozwala Alinie na odprężenie się i cieszenie czasem w towarzystwie ukochanego. Dodatkowo utrudnia to obroża, którą stale trzeba ukrywać przed spojrzeniami obcych osób. Amplifikator, z którego mocy nie należy teraz korzystać, choć tak bardzo by się tego chciało… Dziewczyna powoli opada z sił i na powrót marnieje. Nie może zapomnieć o przepełniającej ją mocy i poczuciu siły, które nie tak dawno były na wyciągnięcie ręki.
Tymczasem Mal, jak to Mal, wydaje się zadowolony. Zapewne tęskni za tym, co był zmuszony zostawić w Ravce, ale nie daje tego po sobie poznać. Stara się cieszyć tym, co tu i teraz, a w myślach układa dalszy ciąg wędrówki do miejsc, w których nie będzie ciągłego niepokoju, oglądania się przez ramię, podejrzliwości i potencjalnych wrogów.
Jednak to raczej niemożliwe, żeby świat zapomniał o kimś takim jak Przywoływaczka Słońca. W końcu to święta postać, która ma odmienić dotychczasowe losy ravkańskiej ziemi. Dlatego spokój nie trwa długo i na scenę wkraczają poznane wcześniej postaci, a także pojawiają się zupełnie nowe, równie ciekawe i niejednoznaczne.
Zarówno czytelnicy, jak i para bohaterów, nie wiedzą komu ufać i na czyją pomoc liczyć. Tym bardziej, kiedy w wyniku niespodziewanego zdarzenia wyląduje się na środku morza z osobami, które nie patrzą w twoją stronę zbyt przychylnym wzrokiem. Brzmi intrygująco, prawda? Niestety, wszelkie nadzieje na wartką i porywającą przygodę, po kilku początkowych rozdziałach, zostaną skazane na koniec w męczarniach.
Tym właśnie jest drugi tom przygód Aliny – męką. Brnie się przez niego jak przez nieprzebytą dolinę pełną błota, które czepia się nóg. Przez krótkie jak mgnienie oka momenty, kiedy zdaje się, że na horyzoncie zaczyna się coś dziać, robimy krok w przód i na powrót wpadamy w oblepiającą breję po pas. Cały ten wysiłek po to, żeby rozpalić ogień akcji i zagasić go kubłem wody na przestrzeni zaledwie osiemdziesięciu ostatnich stron.
Przez książkę przebrnęłam, ale uczciwie przyznam, że jednocześnie się wynudziłam. Autorka nie wykorzystała potencjału, który drzemał w stworzonej przez nią historii. Mityczne stworzenie pojawia się na chwileczkę, jakby było tylko dodatkiem do powieści. Za to rozterki Aliny i Mala, którzy nie potrafią ze sobą porozmawiać, najzwyczajniej męczą. Nie pozostaje mi nic innego, jak mieć nadzieję, że trzeci tom uratuje ten świetnie rozpoczęty cykl.