Prawda i kłamstwa recenzja

Jak myślicie, co bardziej kształtuje człowieka - geny czy doświadczenie? Czy można wyssać złe predyspozycje z mlekiem matki? Przed takim dylematem staje Amy, bohaterka książki "Prawda i kłamstwa" - policjantka, która nagle dowiaduje się, że została adoptowana, a jej biologiczni rodzice to para psychopatycznych morderców. Czy to korzenie spowodowały, że tak świetnie rozumie tok myślenia przestępców?

Fabuła
Amy Winter, komisarz policji, otrzymuje list od siedzącej w więzieniu Lillian Grimes. Dowiaduje się z niego między innymi, że kobieta jest jej biologiczną matką. Morderczyni postanawia zdradzić, gdzie są ukryte ciała trzech jej ofiar. Jako warunek stawia spotkanie twarzą w twarz z Amy. W co tak naprawdę pogrywa Lillian? Ciężko uwierzyć, że po latach w więzieniu morderczyni postanowiła się zrehabilitować. Amy musi zmierzyć się z demoniczną biologiczną matką oraz budzącymi się wspomnieniami z dzieciństwa. Dzieciństwa brutalnego, pozbawionego miłości i poczucia bezpieczeństwa.

Bardzo lubię, kiedy fabuła książki opiera się na kontrastach. Córka policjantka, matka morderczyni – idealna lektura dla mnie. Byłam ciekawa, jak ułożą się relacje tych dwóch kobiet.
Lillian Grimes to bardzo dobrze wymyślona postać. Wraz z mężem wabiła, gwałciła i zabijała młode dziewczyny, za co trafiła do więzienia. Zza krat pogrywa ze światem. Wie, że ma kilka asów w rękawie i chętnie ich używa.

Na drugim biegunie mamy Amy, muszącą zmierzyć się ze śmiercią człowieka, którego uważała za ojca, oraz z wkroczeniem w jej życie biologicznej matki. Wspomnienia, które do tej pory wypierała, zaczynają napływać do niej gigantyczną falą. Miejsca, imiona, rzeczy, to wszystko wywołuje obrazy w głowie. Odczuwa niechęć do spotkania z Lillian, ale z drugiej strony czuje się w obowiązku pomóc rodzinom zaginionych dziewcząt.

Caroline Mitchell miała bardzo dobry pomysł na powieść. Zaczęła bardzo mocno, ale nie udało jej się utrzymać niepokojącej atmosfery.
Lillian jest tak naprawdę jedyną godna uwagi postacią. Wszyscy wokoło wydają się słabi. Nie ma wobec niej godnego przeciwnika. Miała się z nią skonfrontować Amy, policjantka odnosząca sukcesy. Dziewczyna co prawda rozwiązała sprawę, tylko, że Mitchell nie pozwoliła jej błyszczeć. Autorka bardzo mało mówi o sposobie działania policji. Czytelnik ma wrażenie, że pani komisarz więcej czasu poświęca na bicie się z myślami, niż na pracę. To, w jaki sposób wpadła na rozwiązanie sprawy, przedstawione jest głównie w jej monologu podczas sceny finałowej. Niestety, ja takiego pisarstwa nie lubię. Bierne czekanie, aż zawodnik wbiegnie na metę, sprawia, że finisz nie jest tak spektakularny jak byśmy tego chcieli. Czujemy raczej ulgę, że już po wszystkim i można iść do domu.

Mam wrażenie, że Mitchell przekombinowała trochę z ilością wątków. Poza przeszłością, która dręczy Amy, oraz rozgrywką, którą prowadzi jej biologiczna matka, autorka dorzuca jeszcze jedno porwanie, którego sprawę policjanci muszą rozwiązać równolegle z odkrywaniem morderstw z przeszłości. Pojawia się też temat przemocy w rodzinie i to w formie, o której się rzadko mówi, tzn. kiedy to mężczyzna jest ofiarą. Nie zaprzeczę, że autorka spięła to wszystko w spójną całość, tylko ucierpiała na tym atmosfera książki. Zamiast skupić się na mocnych stronach tej historii, czyli stopniowym odkrywaniu przeszłości rodziny Grimes oraz sprawnym realizacji planu, który morderczyni uknuła za kratami, Mitchell dodała elementy, które odrywały czytelnika od nich. Czasami mniej znaczy więcej, albo - w tym przypadku - lepiej.

Podsumowanie
Krytycy czasami piszą o "powieściach obyczajowych z niepokojącymi akcentami". Jest to idealne określenie na "Prawdę i kłamstwa". Caroline Mitchell wybrała świetny temat. Gdyby poprzestała na trochę brutalnej powieści obyczajowej, mogłaby wyjść z tego bardzo dobra rzecz. Postanowiła jednak dodać akcenty kryminalne i w efekcie wyszedł średniej klasy thriller.