Marley i ja. Życie, miłość i najgorszy pies świata recenzja

Czytając tę książkę już 3 raz, za każdym razem wyciągam inny wniosek. Chyba wszystkie historie związane z psią miłością, doprowadzają nas do łez. Raz są to łzy śmiechu, bo kiedy przychodzi taka umorusana morda i pakuje Ci się do łóżka, “Ja tak strasznie za tobą tęsknie!” i wlepia maślane oczy lub wtedy “Miałem koszmar! Zrób mi miejsce , bo za nic w świecie nie wrócę na posłanie!”. Musimy uśmiechnąć się pod nosem. Za drugim razem są to łzy smutku. Uwielbiam czytać takie historie, są niesamowicie podnoszące na duchu. Nie dość, że czytam o psie, który uważa Cię za boga i świata po za Tobą nie widzi, to jeszcze czytam o przywiązaniu i bezgranicznej miłości. Jaką może dać Ci tylko pupil. Dla nich jesteśmy całym światem i wiemy, że nigdy nas nie opuszczą. Marley to przykład psa z ADHD. Energia, która nigdy się nie kończy. Nieposłuszeństwo, bo co jak co, ale psa, którego wyrzucili z tresury, jeszcze nie znałam. Panikarz, kiedy przychodziła burza. Tak więc życie Jenny i Johna było pełne niespodzianek i zmartwień, co tym razem Marley zdemoluje. Ale. W każdej sytuacji trzeba szukać radochy. I oni ją znaleźli. I mimo, że dużo mieli z nim roboty, to po jego śmierci, opłakiwali go wylewnymi łzami.