Blaze recenzja

Wszyscy, którzy poznali Blaze’a nie mogliby powiedzieć, że on grzeszy rozumem. Chłopak miał od dziecka niefart, tak jak wszystkie dzieciaki, które zostały w taki czy inny sposób ukarane agresywnymi i nieodpowiedzialnymi rodzicami. Wszystko się zmienia z chwilą, gdy naiwny i przygłupi Blaze poznaje doświadczonego kanciarza George’a. To właśnie on wpada na "pomysł stulecia" – jak wzbogacić się, żeby się nie narobić. Plan jest prosty: porwać dziedzica wielkiej fortuny.

„To właśnie jest przekleństwo matołów: rozpacz zawsze dopada ich znienacka, bo nigdy nie pamiętają o ważnych rzeczach. Tylko pierdoły trzymają im się głowy.”

Przyznam, że miałam duże obawy co do tej powieści. Miałam stracha, że historia o porwaniu 6-miesięcznego „sukinkotka” (jak lubił nazywać go nasz bohater) okaże się kolejną tyradą o gównach i jej odcieniach tęczy. Bałam się też, że histeria rodziców będzie mnie tak mocno irytowała, że Blaze ze swoim „pomysłem stulecia”, stanie się nowym obrazem wybawienia. Gdy jednak zapoznałam się z notką autora, skierowaną do czytelników, z wypiekami na twarzy czekałam na to co przede mną.

Historia sama w sobie nie jest majstersztykiem, ale jej prostota urzeka. Nie przekombinowana, ukazywała porywacza w jakże niespodziewanym świetle! Już na wstępie dowiadujemy się, że Blaze rozmawia ze swoim zmarłym przyjacielem – to właśnie on popycha go do złych rzeczy. Nie ważne, że sumienie i rozumek podpowiadają naszemu bohaterowi zupełnie co innego; jego lojalność i brak pewności siebie, kierują go na ścieżkę obraną przez ducha.

Nie powiem, abym się wzruszyła, bo sama lektura dostarczyła mi większej dawki śmiechu od płaczu. Nie powiem też, aby powieść okazała się „kupą” – jak ją nazwał sam autor (zdecydowanie za ostro panie King!), ale kiedy na początku nie przeszkadzało mi stopniowe poznawanie bohatera i jego zawiłej historii życia, tak później zmęczona przesytem opowieści o ów olbrzymie, czekałam jedynie na rozwój porwania i dalsze działania FBI.
Niniejszym uważam, że powieść jest warta przeczytania.