Dumka na dwa koty recenzja

On - Cezary, czwarty z braci, przystojny i odważny strażak, opanowany i wydaje się być nad wyraz dojrzały oraz uczuciowy. Po zawodzie miłosnym, kiedy to zostało złamane jego serce, niby nie szuka miłości… jednak serce nie sługa - jak to mówią.

Ona, Mają - niezależna i piękna pani weterynarz. Z ciętym językiem, trzymająca się poza grupą „Mach i spółka”, jak ich sobie nazwałam. Nigdy nie była zakochana, ale skrycie marzy o głębokiej relacji.

Chociaż łączy ich przeszłość i Jego kot, to dopiero interwencja ich przyjaciół i rodzin scalą ich losy. Powstanie pakt, który zmieni ich poglądy i podejście do życia oraz uzmysłowi na czym im powinno i na prawdę zależy.

Początek zapowiadał się świetnie, jak poprzednie części… jakież było moje rozczarowanie, kiedy to tak dobrze zapowiadające się potyczki słowne i historia, zamieniła się w przesłodki romans bez większego już „hate’u”… Od pierwszego rozdziału poczułam sympatię do Maji, kiedy to pięknie potrafiła zgasić faceta oraz jak trafnie nazwać nasze-kobiece uczucia. „Nerwy. Wie­dzia­łam, że to one. Nie za do­brze sobie z nimi ra­dzi­łam, cza­sa­mi zde­ner­wo­wa­nie po­wo­do­wa­ło, że wy­bu­cha­łam i nisz­czy­łam wszyst­ko wokół. A cza­sa­mi po pro­stu za­my­ka­łam się w czte­rech ścia­nach mo­je­go po­ko­ju i łka­łam do po­dusz­ki. Cóż, byłam ko­bie­tą. To wiele tłu­ma­czy­ło, praw­da?”

Niestety, w trakcie lektury zawiodłam się lekko na jej postaci, gdyż straciła swoją mocną stronę. Tylko postać Cezarego wydała mi się spójna od początku do końca. Taka rzeczywista, którą można by było spotkać wśród nas. Oczywiście rozumiem, że wszystko to jest fikcja literacka, jednakże człowiek wchodząc w świat bohaterów mimowolnie staje się ich cichym obserwatorem i przeżywa wszystko z nimi.

W „Dumce na dwa koty” zabrakło mi akcji i intensywności. Owszem, pojawiły się działania operacyjne strażaków i odbieram bardzo pozytywnie wszelkie przemycenie ważnych i praktycznych informacji, które mogą się nam przydać w życiu codziennym, jednakże nie wynagradzają całości. Momentami musiałam zmusić się do przebrnięcia przez powtarzany po raz kolejny opis o bohaterskim czynie Cezarego, czego i on miał sam dość. Może to było celowe zagranie autorki, dla mnie jednak było to irytujące.

Podsumowując, mimo że dla mnie była to przesłodzona historia hate-love, nie będę negowała humoru zawartego w niej. Wszyscy bohaterowie, łącznie z poprzednich tomów nadrabiają i wprowadzają pozytywne wibracje. Polecam osobom lubiącym lub potrzebującym danego dnia takiej odskoczni, zamiast komedii romantycznej w tv, książka ta będzie miłym substytutem.