Małe Licho i tajemnica Niebożątka recenzja

Przyznaję bez bicia, że do tej pory jakoś udawało nam się omijać w książkach temat potworów, strachów, czy innych fantastycznych, niepięknych i rzadko spotykanych stworzeń. "Po co niepotrzebnie rozbudzać w dziecku strach"- myślałam raz za razem pomijając tę pozycję podczas książkowych zakupów. Ale i tak kupiłam, jak zawsze.
W końcu kiedyś te strachy spod łóżka i wyimaginowane potwory z szafy trzeba jakoś oswajać, prawda? Tym bardziej, że zaczęły nam się domowe rozmowy o aniołach dobrych, złych...o stróżach i opiekunach z zaświatów. No i o duchach. "Małe Licho" to lektura w punkt. Mowa o duchach w sposób zupełnie niestraszny i wywołujący u małego czytelnika uśmiech na buzi, to jest to!
Głównym bohaterem jest chłopiec o imieniu Bożek ( czyli Niebożątko właśnie), który mieszka w trochę przerażającym domu z mamą, wujkiem i całym batalionem przeróżnych stworzeń. Ma także najlepszego przyjaciela, który przy okazji jest...jego aniołem stróżem! Głupiutkim i naiwnym, ale jedynym. Razem z Lichem spędzają czas wymyślając przeróżne zabawy i psocąc na całego. Wcale im niespieszno do opuszczenia bezpiecznego, znanego od podszewki domostwa.
Jednak nadchodzi taki moment, kiedy wkracza do akcji stanowczy wuj Konrad i Bożek musi zrezygnować z domowej edukacji i pójść do szkoły. Nowe środowisko, nowe zasady i prawa, spotkanie z innymi dziećmi (pierwsze w życiu!) i całe mnóstwo zabawnych lub mniej zabawnych sytuacji wynikających z inności Bożka i jego nieznajomości rówieśników.
Książka dla dzieci, ale tak naprawdę - czy rzeczywiście dla dzieci? Walor edukacyjny w tej fantastyczności na pewno jest niemały. Córka napotkała dużo niezrozumiałości i nawiązań do literatury romantycznej, co powodowało całe mnóstwo pytań. I prowokowało do dyskusji ( to wielki plus według mnie, bo co to za książka, której nie trzeba "rozkminiać"). Mało dialogów, dużo opisów. Kolejny plus to ilość synonimów zawarta w tekście - coś cudownego, co sprawia, że ani się obejrzymy, jak dziecko zaczyna operować słowami, o których istnieniu nie mamy pojęcia. Ja osobiście - uwielbiam. Duża czcionka ułatwiająca czytanie.
No i przepiękne, czarno białe ilustracje Pauliny Wyrt, nad którymi spędziłyśmy naprawdę dużo czasu wyszukując coraz to nowe szczegóły. Takie tajemnicze!
Podsumowując - prawie dziewięciolatka zażyczyła sobie drugiej części. Więc to chyba najlepsza rekomendacja, prawda?