Maigret w Vichy recenzja

Ta książka z Maigretem, jedna z ostatnich w serii, ukazała się w 1967 r. Bohater serii, paryski komisarz policji starzeje się (ma już 53 lata!) i zaczyna mieć drobne kłopoty ze zdrowiem. Za radą lekarzy wyjeżdża z żoną na kilkutygodniową kurację do uzdrowiskowego miasta Vichy, gdzie pije leczniczą wodę (ale żadnego alkoholu!) i dużo spaceruje.

Na wczasach króluje nuda, te same trasy, te same nawyki, te same twarze. Komisarz z przyzwyczajenia obserwuje innych kuracjuszy, starając się odgadnąć, kim są w życiu; w szczególności jego uwagę przykuwa dystyngowana starsza pani, którą na swój użytek nazywa 'liliową damą'.

Oczywiście wszędzie tam, gdzie pojawia się Maigret, musi przydarzyć się morderstwo. I tak jest tym razem: ofiarą jest właśnie liliowa dama, która została uduszona w swoim domu. Na początku wydaje się, że motyw był rabunkowy, ale szybko ten trop zostaje porzucony. Maigret nie prowadzi śledztwa, którym kieruje jeden z jego uczniów, inspektor Lecoeur pracujący teraz na prowincji, ale daje czasami koledze dobre rady, które oczywiście pozwalają ująć mordercę.

Jest to jedna ze słabszych książek z serii o komisarzu Maigret, prawdę mówiąc trąci nudą. Dlaczego? Przyczyną nie jest wątlutka intryga kryminalna, bo do tego u Simenona już się przyzwyczaiłem. Powody są dwa, po pierwsze rzecz cała bardzo się ciągnie, to typowe dla książek z Maigretem, ale tutaj powolność akcji jest wyjątkowa.

Drugi problem jest poważniejszy. Oto naturalną siłą pozycji z Maigretem jest tło obyczajowe czy psychologiczne. W tej pozycji tło obyczajowe jest wątłe, mamy trochę niezbyt interesujących opowieści z życia małżeństwa Maigret; przeważają historie kuracjuszy, którzy przyjeżdżają na kilka tygodni do sanatorium, a potem znikają, trudno na tym cokolwiek budować.

Jeśli zaś chodzi o tło psychologiczne, jest trochę lepiej, ciekawa jest zwłaszcza osobowość ofiary, starszej pani, która lubi swoją samotność, czyta romantyków (na przykład Stendhala), a Balzaca uważa za zbyt brutalnego. Więcej o tej pani nie mogę napisać, bo może za dużo ujawnię... Niemniej tło psychologiczne jest dosyć słabe i nie ratuje książki.

Polecam tylko wytrwałym fanom komisarza Maigret.