Maigret i sprawa Nahoura recenzja

Kolejna książka z serii z komisarzem Maigret, jedna z ostatnich, wydana oryginalnie w 1966 r. Muszę przyznać, że po tej lekturze moje postanowienie przeczytania wszystkich książek serii z paryskim policjantem zaczęło się nieco chwiać, no bo niestety nic się w tej opowieści nie dzieje, a tło obyczajowe czy psychologiczne wątlutkie jest. Tylko nasz komisarz pali jak smok, zresztą wszyscy palą, i tak Maigret spotyka się z sędzią śledczym: „Przez dobrą godzinę, siedząc na krzywym krześle, wyłożył wszystko, co sam wiedział. Gdy wreszcie wyszedł, dym z jego fajki i z papierosów, które wypalał sędzia, utworzyły gęstą mgłę wokół gołej żarówki.” Miłe to były czasy, ale to se ne vrati... Poza tym komisarz zajada się tłustościami, na przykład boczkiem z kapustą, w dzisiejszych czasach to potrawa niepoprawna politycznie i dietetycznie...

A sama intryga kryminalna jest banalnie prosta, zaczyna się od dziwnej wizyty postrzelonej w plecy kobiety w domu doktora Pardona, przyjaciela Maigreta, ale kobieta znika, zanim lekarz zdoła udzielić jej pomocy. A potem mamy doniesienie o morderstwie, ofiarą jest tytułowy Felix Nahour, zawodowy hazardzista zastrzelony w swoim domu. Co ciekawa, zraniona kobieta była eksżoną Nahoura, ale komisarz nie podąża tym tropem. Maigret jest raczej przekonany, że zabił ktoś z bliskiego kręgu ofiary. Więc bardzo przewidywalnie, przesłuchuje nasz komisarz bez końca obecną żonę Nahoura, jego sekretarza, kochanka żony, pokojówkę. Dokopuje się przy okazji nowych relacji między głównymi aktorami dramatu i w końcu rozwiązuje zagadkę.

Niestety, wszystko to jakieś wyblakłe jest, bez wyrazu, króluje monotonia i nuda niestety. Przykro to pisać o Simenonie, ale przy swojej nieludzkiej wręcz wydajności i jakości pisarskiej wypuszczał też rzeczy słabe i omawiana pozycja właśnie do nich należy. Polecam tylko miłośnikom serii z Maigretem.

Jeszcze tylko piękny cytat: „Wydaje mi się, że wokół zakochanych snuje się jakaś aura, i to nawet gdy nie patrzą na siebie, gdy się nie dotykają, z daleka czuje się, że coś ich łączy”.