Trzy siostry z Toskanii recenzja

Ponad dwieście lat temu Filomena Fontana rzuciła klątwę na swoją młodszą siostrę. Od tego momentu, żadna z drugich w kolejności córek z klanu Fontano nie znalazła miłości.
Czy to pech, zbieg okoliczności, czy może naprawdę urok zadziałał?

„Trzy siostry z Toskanii” powieść, która ma duszę, tu każdy wers, każdy rozdział wzrusza, dotyka najczulszych strun i pozostawia głęboki ślad.
Emilii to druga córka o wielu talentach, niezwykle skromna, jej głównym zajęciem jest praca w rodzinnej piekarni. Choć sama nigdy nie przeżyła, namiętnej miłości, to bogata wyobraźnia pozwala jej, w sekrecie przed rodziną, na tworzenie historii romantycznych. Bo Emilii wolała widzieć życie takim, jakim być powinno, a nie takim, jakie jest.
W wieku dwóch lat traci matkę, a jej wychowaniem zajmuje się babka. Przez całe życie starała się zadowolić wszystkich, tak jakby żyła tylko po to, by spełniać oczekiwania innych. Pewnego dnia przeszedł czas by zrobić coś innego, wyjść poza schemat dotychczasowego życia. Walczy z wyrzutami sumienia, miota się pomiędzy własnymi marzeniami, a źle pojętą lojalnością wobec babki. Jednak, w pewnym momencie, zbiera się na odwagę i wychodzi poza ramy narzucone jej, przez najbliższych. Zaczyna skupiać się na własnych pragnieniach i marzeniach. Wiedziona ciekawością i chęcią poznania ojczyzny i historii rodziny matki, wbrew zakazom babki, przyjmuje zaproszenie od ciotki Poppy na dziesięciodniowy wyjazd do Włoch.

Nie da się jednak ukryć, że obserwowanie, jak Emilii pragnie zostać zaakceptowaną, być kochaną, zauważoną przez najbliższych, jest po prostu bardzo bolesne. To cioteczna babka sprawiła, że Dziewczyna zrozumiała, co to znaczy czuć się docenioną i kochaną bezwarunkową miłością.

Obrazowość sytuacji i miejsc, pobudziły moją wyobraźnię, do tego stopnia, że bez trudu przeniosłam się, w magiczną podróż do Włoch - Wenecja, Florencja i Wybrzeże Amalfi. Widoki rozległych winnic, przepiękne pola słoneczników, restauracje z kolorowymi markizami, małe żelazne stoliki, sklepy jubilerskie, a tuż obok pizzerie. Tu zatracamy się w przepięknym mieście na wodzie, zgubimy się w labiryncie brukowanych uliczek. W świetle księżyca, po niezliczonych wąskich kanałach, przepłyniemy się gondolą i zobaczymy zabytkowe mosty. A to wszystko z przystojnym gondolierem w koszuli w biało-czarne paski z czerwoną chustką na szyi i z tajemniczą historią w tle.

Pani Lori Nelson Spielman przybliża nam, daleki inny świat, dotyka różnic kulturowych, uczy tolerancji i pozwala pozbyć się wszelkich uprzedzeń. W prosty, ale piękny sposób mówi o życiu, emocjach i skomplikowanych relacjach rodzinnych, uwikłanych w kłamstwa, które przez lata trują duszę.

Niesamowita opowieść, która jest jak mgiełka, otula miękką, niewidzialną ilością mikroskopijnych kropelek i daje możliwość na pogrążenie się w tajemniczej, klimatycznej historii. Polecam gorąco….