Sub Rosa recenzja

Sub Rosa. Miałam co do niej ogromne oczekiwania, po zachwytach, jakie czytałam na jej temat na bookstagramowych kontach. A wiecie jak to jest z ogromnymi oczekiwaniami…
Ale nie w tym przypadku! Czy się rozczarowałam? Ani trochę! Czy zachwyciłam? Hell yea!
Ta książka jest zdecydowanie jedną z najlepszych jakie w tym roku czytałam. A naprawdę dużo pozycji mi się podobało! Jasne, jak każda książka ma swoje wady, ale w moim odczuciu są one malutkie zwłaszcza w porównaniu do zalet.
Anna Jurewicz przedstawia nam historię Róży Świętojańskiej, która na pewnym etapie swego życia postanawia wszystko pie… rzucić, rzucić w pieruny i zacząć studia na Uniwersytecie Łysogórskim. Miejscu, gdzie każdy bez większych ograniczeń wiekowych może podjąć naukę magii.
Już sam pomysł na stworzenie takiego miejsca i to w naszych polskich realiach uderza w czuły punkt mojego serduszka. A główna bohaterka? To moja książkowa bratnia dusza. Nieco marudna, nieco leniwa, nieco zakompleksiona, kochająca ziemniaki (mająca nawet kartoflany nos, jak ja!) i pakowanie się w kłopoty… choć tego może nie kocha, to się jej po prostu przydarza. Miewa niewyparzoną mordkę. Jest piękną, choć nie idealną kobietą. I to bardzo lubię. Bohaterki, które nie są niczym wycięte z marzeń sennych mężczyzn. Tych konkretynych marzeń sennych. Róża nosi okulary, ma swoją pyrkę zamiast nosa i jak przystało na osobę lubiąca jeść, a nie lubiącą sportu i niemającej magicznej przemiany materii, ma kilka nadprogramowych kilogramów. Zresztą każda postać, jaką spotykamy na stronicach Sub Rosy jest bardzo zgrabnie napisana.
Historia. Ok, spotkałam się z zastrzeżeniami, że historia jest schematyczna. Może trochę… ale hej, Harry Potter nie jest? Gdyby zestawić ze sobą te dwie książki, Potter Świętojańską bije w schematyczności na głowę.
Nie będę Wam się tutaj o fabule rozpisywać, bowiem nie chce Wam nic zaspojlerować. Jednak dla mnie jest jak najbardziej w porządku. Mamy tu życie studenckie, miłości i przyjaźnie oraz tajemnicę do rozwikłania. Czego chcieć więcej?
Może trochę więcej wstawek słowiańskich, jest ich bowiem malutko, spodziewałam się więcej. Ale i tak fajnie, że są. 
Autorka ma bardzo lekkie pióro. Całość czyta się z niezwykłą przyjemnością co jest zasługą jej poczucia humoru, opisów, dzięki którym nietrudno sobie wszystko wyobrazić i lekkości z jaką Ania buduje nastrój konkretnych wydarzeń.
Polecam Wam wszystkim, absolutnie wszystkim tę książkę z całego serca.