Magia Avalonu recenzja

Jak sobie wyobrażasz wróżki? Jako kilkucentymetrowe stworzenia ubrane na różowo i mieszkające w kwiatach? Ja też tak to pojmowałam. Do czasu.

Aprilynne Pike zadebiutowała swoją powieścią fantasy „Skrzydła Laurel”, natychmiast robiąc furorę pośród wielbicieli książek tego typu. Choć poprzednia część nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, z niecierpliwością czekałam na wydanie drugiej części cyklu- „Magii Avalonu”.

Główna bohaterka, Laurel Sewell, zostaje wezwana do Akademii Avalońskiej z powodu „dramatycznie niewłaściwego poziomu” jej bieżącej edukacji. Wyznaczonego dnia dziewczyna po raz pierwszy przekracza bramę do innego świata. W nowej szkole uczy się typowych umiejętności wróżek jesiennych: przyrządzania różnorakich eliksirów. Głównym powodem szkolenia jest grożące jej niebezpieczeństwo ze strony Jeremiasza Barnes'a- trolla, który już w zeszłym roku utrudniał jej życie. Podczas pobytu w Avalonie znajomość Laurel i zakochanego w niej Tamaniego rozkwita. Po upływie dwóch miesięcy wraca do domu wyposażona w komplet podstawowych eliksirów. Niestety nie są one dziełem młodej wróżki, gdyż jakimś sposobem żadna mikstura nie chciała jej się udać. Laurel musi się zachowywać ostrożnie: wiadomo, że trolle coś knują. Już wkrótce wrogowie dają o sobie znać. Na szczęście dziewczyna uchodzi cało z potyczki, a to z pomocą tajemniczej kobiety, Klei. Niełatwe życie Laurel robi się jeszcze trudniejsze- sprawy między nią a jej chłopakiem Dawidem komplikują się za sprawą Tamaniego. W chwili potrzeby dziewczyna nie wie, do kogo się zwrócić o pomoc- a stawka jest zbyt wysoka, by móc zaryzykować.

Zacznę od zalet, których książka ma sporo. Na czele atutów stoi świat przedstawiony. Avalon można sobie bardzo łatwo wyobrazić, choć opisów nie jest dużo. Autorka świetnie obsadziła Tamaniego w roli przewodnika, pokazującego Laurel zwyczaje i świat gatunku. Mówiąc „zwyczaje” mam na myśli żelazną hierarchię panującą w ich społeczności. Ponieważ chłopak jest wróżką wiosenną (czyli najniższą rangą), a dziewczyna jesienną, Laurel ma możliwość dokładnego zapoznania się z różnicami w traktowaniu postaci będących nie tak uprzywilejowanymi. Drugą zaletą książki jest (na szczęście) niezmienny styl autorki. Jest niesamowicie lekki i taki... charakterystyczny. Ta część obfituje w nawiązania do kultury ludzi i dzieł ich sławnych przedstawicieli.

Niestety o niewielu książkach można się wypowiadać w samych superlatywach, także o „Magii Avalonu”. Tak samo jak w pierwszym tomie postacie są niezwykle żywe, tak w tej części pani Pike więcej czasu poświęciła otoczeniu. Laurel stała się troszkę... bezosobowa, nie dowiadujemy się już tyle o jej przyzwyczajeniach. Drugim minusem jest źle przemyślana fabuła: wszystko kręci się wokół głównej bohaterki. Autorka nie wytłumaczyła czytelnikowi skutków możliwej śmierci Laurel. Książce brakuje trochę logiki.

Reasumując, „Magia Avalonu” jest kontynuacją dość udaną. Zakończenie utwierdza mnie w przekonaniu, że po trzecią część też kiedyś sięgnę.