Zemsta pachnie wilkiem recenzja

Od dłuższego czasu jestem zafascynowana światem wilków. Prawdę mówiąc mam na ich punkcie lekką obsesję. Dlatego wystarczył rzut oka na okładkę i tytuł abym zainteresowała się debiutancką  powieścią polskiej autorki: J.G.Latte. Po opisie książki nie byłam pewna czego mam się po niej spodziewać. „Zemsta pachnie wilkiem” zaczęłam więc czytać z lekkim zamętem w mojej głowie a zakończyłam z totalnym chaosem. 

Uważam fabułę „Zemsta pachnie wilkiem” za niezwykle intrygującą. Młoda dziewczyna, która dowiaduje się o istnieniu świata, znany wyłącznie z legend i opowieści, dołącza do watahy wilków w poszukiwaniu zemsty. Pomysł na fabułę zdecydowanie jest oryginalny i łamie powszechnie ustalone schematy. Powieść polskiej pisarki można by uznać za szablonową gdyby nie wyraźny motyw zemsty, który dodaje książce powiew świeżości i nowości. 

Bardzo ciekawie zostały wykreowane postacie wilkołaków chociaż nie były one takie jakich się spodziewałam. Zamiast leśnych duchów w postaciach wilków, zawsze owianych tajemnicą lub ludzi trzymających się na uboczu  obserwujących jednak wszystko czujnie wilczymi oczami natknęłam się na dzikie drapieżniki kierujące się w głównej mierze sowimi instynktami. Nie twierdzę, że to źle. Na swój sposób dodawało to uroku bohaterom powodując, że niezwykle trudno było zapomnieć fakt, iż są oni kimś więcej niż tylko ludźmi. Na tym kończy się jednak pochwała bohaterów w powieści J.G.Latte. Uważam bowiem, że postacie były bardzo niewyraziste, przez co wręcz niemożliwe było utożsamianie się z nimi. Moim zdaniem autentyczność i prawdziwość postaci są podstawą każdej dobrej książki. 

Dodatkowo autorka stworzyła fantastyczny świat, do którego nas wprowadziła poprzez swoją powieść ale nie wyjaśniła nam jego zasad. Pozostawiła nas w niewiedzy. Czytając „Zemsta pachnie wilkiem” zadawałam sobie milion pytań na temat reguł rządzących się tym światem. Uzyskałam odpowiedzi na jedynie 5% moich pytań i to dosłownie na ostatnich stronach powieści, chociaż powinny się one znaleźć na samym jej początku. 

Uważam, że „Zemsta pachnie wilkiem” nie jest złą książką, chociaż jak to lubię mówić „dupy nie urywa”. W powieści zdecydowanie widać potencjał na bardzo dobrą historię, który niestety nie został w pełni wykorzystany przez autorkę. Zabrakło mi kilku istotnych elementów, które z przeciętnej książki mogłyby stworzyć dobrą a nawet bardzo dobrą powieść. Należy jednak pamiętać, że jest to dopiero debiut autorki, dlatego jestem przekonana, że jej następne książki będę się stawać coraz lepsze.