Luonto recenzja

Ostatnio coraz częściej sięgam po książki polskich autorów. "Luonto" Melissy Darwood jest jedną z takich książek, którą postanowiłam przeczytać. Wiem, że w polskich powieściach również jest wielki potencjał i pragnę go odkryć.

Chloris zostaje wysłana do cioci. Nienawidzi tego miejsca, gdyż nie ma tam nawet dostępu do internetu. Woli życie w mieście, wśród znajomych i imprez. Kiedy następuje trzęsienie ziemi Chloris spaceruje po lesie. Gdy myśli, że za chwilę zginie, zostaje uratowana przez Homanila. Homanilem okazuje się dwudziestoletni Gratus, który może zmieniać się w ogromnego orła. Chłopak zabiera ją do Luonto - osady znajdującej się poza ziemią, do której nie ma wstępu żaden człowiek. W Luonto nie ma żadnych zanieczyszczeń, wszystko jest zrobione z naturalnych rzeczy i żyje w zgodzie z naturą. Pomiędzy Gratusem i Chloris rozkwita głębokie uczucie. Jednak czy będzie mogło przetrwać w tym świecie? Jaką stawkę poniesie miłość prostej dziewczyny z Homanilem? To uczucie nie będzie jedynym problemem tej dwójki. Matka Natura nie może znieść już jak ludzie niszczą świat. Nadchodzi koniec świata wywołany przez żywioły. Czy zdoła się jeszcze uratować Ziemię? Jak nie dopuścić do końca świata? Czy może być coś gorszego od tego co się dzieje? Czy wszystko okaże się wielkim kłamstwem?

Do połowy "Luonto" było genialne. Jednak dalsza część zrobiła mi mętlik w głowie. Na początku nie mogłam się połapać o co chodzi, a gdy już to zrobiłam nie spodobało mi się to co zrozumiałam. Ciągle miałam nadzieję, że to się wyjaśni, wszystko się jeszcze zmieni, a to co się dzieje to jakieś jedno wielkie nieporozumienie. Końcówka wbiła mnie w fotel. Nadal nie mogę pojąć dlaczego właśnie tak skończyła się ta książka. Do ostatniej strony wierzyłam, że może jednak wszystko ułoży się po mojej myśli. Choć w głębi duszy wiedziałam, że tak ta książka miała się skończyć i tak się zawiodłam.

Po zakończeniu spodziewałam się kompletnie czegoś innego. Pierwszą połowę książki pochłonęłam na raz. Była ciekawa i wciągająca. Zawierała to co uwielbiam - świat fantastyki i ciekawą akcje z wątkiem miłosnym. Uczucie Chloris i Gratusa które było ukazane w książce było piękne. Dawało nadzieję i pokazywało jak wiele daje człowiekowi miłość. "Chociaż ich wzajemne zauroczenie trwało zaledwie parę dni. To Laura zdążyła się już przekonać, że można kogoś znać od kilku lat i nie czuć nic; można być z kimś przez chwilę i poczuć wszystko." Autorka poruszyła ważny temat, o którym ciągle się teraz słyszy. Pisała o zanieczyszczeniach, o dbaniu o przyrodę i ogólnie o naturze. Uważam, że trzeba o tym mówić i autorka w swojej książce zrobiła to świetnie. Dzięki niej zaczęłam bardziej niż wcześniej zwracać uwagę na środowisko.

Po głębszym przemyśleniu stwierdzam, że książka była dobra. Mimo tego co działo się w drugiej połowie warto ją przeczytać. Wiele przekazuję i wciąga w swój świat.