Zabierz mnie do domu recenzja

Zbiór krótkich opowiadań Marie Aubert składa się z historii o ludziach, którzy mają problemy ze zrozumieniem i wyrażaniem swoich uczuć i potrzeb. Ludzie ci doświadczając trudnych sytuacji, zachowują się dziwnie, często buntują się w sposób niebezpieczny. W ten pokrętny sposób usiłują wyrazić swoje mocne emocje i niezaspokojone potrzeby.

Parę opowiadań jest mocno poruszających. I tak w drugim opowiadaniu, 'Carla', mamy bezdzietną skandynawską parę, która udaje się do pewnego hiszpańskojęzycznego kraju, aby zaadoptować dziecko, wybierają trzyletniego chłopca, ale wokół kręci się sześcioletnia dziewczynka, tytułowa Carla, która się przymila do pary i nawiązuje silną więź z mężczyzną. Usiłuje on delikatnie wpłynąć na żonę, aby zaadoptować również dziewczynkę, ale kobieta, która rządzi w związku, nie chce o tym słyszeć. Mąż zatem robi rzeczy niefajne, to taki przejaw buntu przeciw żonie, bo jakoś nie potrafi jej jasno zakomunikować swoich potrzeb i uczuć. A nawet gdyby to zrobił, czy zostałby wysłuchany i zrozumiany?

Z kolei w opowiadaniu 'W domu' bohaterką jest nastolatka, która jest świadkiem rozstania rodziców, ojciec właśnie wyprowadza się z domu. Dziewczyna jest zagubiona, pełna smutku i lęku i zupełnie samotna, matka sama pogrążona w rozpaczy zupełnie ją ignoruje, typowy dialog: „ – Gdzie jest właściwie tata – spytałam. – To nie twoje zmartwienie – odrzekła mama. – Napijesz się herbaty?” Więc nastolatka wchodzi w grupę rówieśniczą, która daje jej namiastkę bliskości i robi rzeczy dziwne, łagodnie mówiąc.

Zaś w opowiadaniu 'Przepraszam, przepraszam, przepraszam' bohaterem jest ojciec, który rozstał się z matką dziewczynki, zajmuje się dzieckiem od czasu do czasu, ale dziewczynka jest bardzo krnąbrna i buntownicza, ojciec nie może zupełnie dać sobie z nią rady, więc robi rzecz okropną. W ogóle w wielu opowiadaniach mamy rodziny patchworkowe (okropne słowo!), ich członkowie są często bezradni wobec problemów stawianych przez życie.

Z kolei opowiadanie 'Starszy brat' jest piękną, poruszającą opowieścią o miłości, tęsknocie i żałobie.

Wszystkie te opowiadania toczą się na sytym Zachodzie, ale pokazuje Aubert, że dobrobyt wcale nie czyni nas szczęśliwymi, to w sumie banalna konstatacja, ale warto o niej pamiętać.

Są w zbiorze także opowiadania słabsze, błahe, ale w sumie to bardzo dobra rzecz psychologiczna, literatura, jaką lubię.