Zabierz mnie do domu recenzja

Jeśli jeszcze nie przeczytaliście tej książki, to ŻAŁUJCIE! Nawet nie wiecie co tracicie i niech nie zmyli was tytuł oraz cudownie minimalistyczna okładka, ponieważ za nimi chowa się treść tak bogata, że żadne słowa nie są w stanie opisać ich wartości.

Marie Aubert w sposób IŚCIE FENOMENALNY przy użyciu krótkich form (bo nie wspomniałam, że owa książka to zbiór opowiadań) przedstawia problemy "dorosłych". Bo w sumie, jaka jest definicja "dorosłego"? Według słownika PWN: DOROSŁY, to taki, który osiągnął odpowiedni wiek i stopień rozwoju. Czyli mogę rzec, że nikt z nas nigdy tak naprawdę nie był, nie jest i nie będzie dorosły?

W porządku, przyjęło się, że okres młodzieńczy, ten w którym dojrzewamy, to największy rollercoaster w życiu. Jednak nic bardziej mylnego. W dorosłości wcale wiele się nie zmienia. Może jedynie przybiera inne nazwy i barwy. I tak jako nastolatkowie nie potrafimy okiełznać tego co się wewnątrz nas dzieje, tej burzy emocji i myśli... to później jest tak samo :) Jednakże już nie bardzo można nas i naszego zachowania wytłumaczyć.

Bo wiecie, jak zrobimy głupotę za młodu, to społeczeństwo powie: "ah, to taki wiek!". A jak tę samą głupotę zrobimy będąc już dorosłymi, to usłyszymy: "ile ty masz w końcu lat człowieku? piętnaście?". I ludzie poślą nam to oskarżycielskie spojrzenie, którego każdy zawsze unika, bo potrafi zmrozić krew w żyłach i niemal dosłownie przeszyć na wskroś.

Wracając do ,,Zabierz mnie do domu". Jesteśmy tylko ludźmi, prawda? Możemy tworzyć reguły i zasady, możemy dopasowoywać się do utartych przez lata wzorców, ale jesteśmy tylko ludźmi i Marie Aubert to pokazuje. Stary czy młody, kobieta czy mężczyzna. Kimkolwiek jesteś, cokolwiek robisz czy chcesz zrobić, jesteś tylko człowiekiem. Twoje pochodzenie, status społeczny i materialny nie mają znaczenia, bo to nie one są wyznacznikiem szczęścia.

OBOWIĄZKOWO musicie sięgnąć po ,,Zabierz mnie do domu" i poznać migawki z życia bohaterów, którzy tęsknią, którzy nierozumieją wielu rzeczy, którzy chcą a nie mogą, którzy noszą pewne znamię, którzy są tylko albo aż, po prostu ludźmi, tak jak ja czy wy.