Pogrzeb Figara recenzja

Blurb "Pogrzebu Figara" zapowiadał niezwykle intrygującą powieść. Środowisko muzyków, opera, nieboszczyk-śpiewak i odrobinę gapowaty detektyw amator, który lubi sobie podjeść, ale ma umysł niczym brzytwa. Miałam sporo nadziei, ale zostały rozwiane wraz z wiatrem niosącym zapach świeżo upieczonych bułeczek. Wykonanie tej "opery" nie porwało mnie, a nawet w pewien sposób zaniepokoiło i zniechęciło.

Pomijam bardzo prosty styl, gdyż wiele książek - jak na przykład powieści Agathy Christie - są napisane lekkim, prostym piórem i czyta się je dobrze. Głównym problemem był dla mnie główny bohater, jego zachowanie i procesy myślowe.

Amadeusz myśli prawie wyłącznie o jedzeniu. Oczywiście można wtrącić czasami jakąś kulinarną metaforę/ wspomnieć o kulinariach. Tymczasem aluzje do kuchni pojawiały się praktycznie na każdym kroku, a punktami kulminacyjnymi tych aluzji było porównywanie ludzi do warzyw i owoców, w sposób obrazowy (wraz z rozpływaniem się w ustach). W pewien sposób było to niepokojące i już po pierwszym porównaniu kobiety do borówki, ogarnął mnie specyficzny niesmak.

Także charakter Amadeusza nie jest idealny. Ocenia ludzi po wyglądzie, dziwi się, jak przeciętna z wyglądu kobieta mogła "złapać" przystojnego męża, a dodatkowa myśl, że zacytuję "słyszał, że są ludzie, którzy dobierają się ze względu na cechy charakteru, nie wyglądu" sprawiła, że przewróciłam oczami. Takie ocenianie ludzi ciągnie się przez większość książki i nie pomaga w polubieniu głównego bohatera, dodatkowo polewane co jakiś czas sosem upichconym z (a co, też nawiążę do jedzenia) ludzi-szczypiorów i burczenia w brzuchu.

Wydaje mi się, że autorka chciała stworzyć sympatycznego, nieco dziecinnego, ale inteligentnego oryginała, tak, jak Agatha Christie stworzyła Herculesa Poirot, z jego wszystkimi dziwactwami i przywarami. Jednak wyszło to bardzo nieciekawie. Do już wymienionych procesów myślowych Amadeusza i wynikających z nich cech charakteru, dołącza również złośliwość i pewna nietolerancja.

Dodatkowo, opisy niektórych postaci żeńskich (wylewające się spod bluzki biodra, czy zbyt obcisłe ubrania) zdają się celowo uderzać w taki wygląd. Rozumiem, miał to być pewien komizm, ale dla mnie było to o parę kroków za daleko w niewłaściwą stronę. Komedie rządzą się swoimi prawami, ale co za dużo to niezdrowo.

To już - z tego co wyczytałam - trzecia część przygód Wagnera. Czyli bohater albo stał się jeszcze gorszy, albo autorka konsekwentnie pisze go w taki sposób. Zniechęca to do sięgania po inne pozycje - dla mnie postacie, zwłaszcza znaczące, są bardzo ważnym składnikiem fabuły. I co prawda nie zawsze decydują o tym, czy książka mi się spodoba czy nie - ale w tym przypadku Amadeusz skutecznie sprawił, że fabuła była... niestrawna.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu na kanapie.