Ludzie na drzewach recenzja

Nie da się ukryć, że po lekturze „Małego życia” niecierpliwie wyczekiwałam premiery „Ludzi na drzewach”. Hanya Yanagihara to jest ktoś! Ma baba moc.

Książka napisana przez Yaginaharę opowiada o dziennikarzu, Ronaldzie Kuboderze, który pisze książkę o naukowcu, Abrahamie Nortonie Perinie, swoim przyjacielu, autorytecie, który pisze do niego listy, w których opowiada o swojej pracy, wyprawie na Ivu’ivu, gdzieś na oceanie oraz o życiu osobistym. Zakręcone? Koncepcja mnie ujęła i już wiem, że inaczej nie można było opisać tej historii. Książka Kubodery z założenia ma być wytłumaczeniem, wyjaśnieniem postępowania zdobywcy Nagrody Nobla z 1974 roku w dziedzinie medycyny. A może miała być wybieleniem?

W listach Norton Perina dość oschle opisuje swoje dzieciństwo, a w szczególności ojca, którym niezauważalne i bezwiednie sam się staje. Po latach nauki i stażu Perina otrzymuje propozycję wyprawy badawczej na wyspę Ivu’ivu w towarzystwie innego naukowca, antropologa Paula Tallenta. Piękne, dziewicze tereny, dżungla i tubylcy są opisywani z naukową starannością i niejednokrotnie miałam wrażenie, że czytam wciągająca książkę popularnonaukową. Wraz z odkryciem naukowym Periny wydarzenia zaczynają nabierać tempa. Po kilku latach okazuje się, ze dziewicze tereny wyspy zostały zniszczone, a do ukrytej w dżungli wioski dotarła cywilizacja. Wszystko za sprawą ujawnienia odkrycia i chęci zysku koncernów farmaceutycznych. Nie chcę spoilerować. Cóż to za odkrycie, trzeba odkryć samemu.
Perina źle czuje się ze świadomością winy za taki obrót sprawy. W pewnym momencie jego życie skupia się wokół dzieci, które adoptuje i ocala przed życiem w biedzie na wyspie U’ivu.

Po zbadaniu innej kultury Perina pisze w swoich listach, że dobro i zło to pojęcia kulturowo względne. Dla mnie jest to kluczowe zdanie całej opowieści. Na początku opowieści Kubodery czytamy artykuły opisujące zarzuty wobec Periny. Yanagihara tak umiejętnie prowadzi nas przez opowieść, że do ostatniej chwili, ostatniego rozdziału nie wiemy czy dać im wiarę. Tym samym stwierdzam, że „Ludzie na drzewach” biją większość kryminałów na łeb, na szyję.

Książka porusza jeszcze jeden, bardzo aktualny temat, czyli degradację środowiska naturalnego przez człowieka. Opisywany najazd koncernów farmaceutycznych, tłumów naukowców, niszczenie dżungli i jej unikalnego ekosystemu dla zysku i sławy wzbudza skrajne emocje. Te negatywne, oczywiście. Mam świadomość, że to nie jest tylko fikcja literacka. Takie rzeczy dzieją się na świecie, a nawet na naszym własnym podwórku. Ciężko mi zrozumieć jak można żyć tylko tu i teraz. Jak można mieć tak wąskie horyzonty. Dla człowieka nie istnieje żaden plan B. Ziemia jest jedynym miejscem, w którym możemy żyć. Nie działajmy na własną szkodę tylko dlatego, że w tej chwili nam się to opłaca.

Każdemu pisarzowi życzę takiego debiutu.