Labirynt duchów recenzja

To moja ostatnia podróż z serią Cmentarza Zapomnianych Książek.
Proza Zafona razi majstersztykiem, cała dramaturgia krzyczy w każdym rozdziale, żeby uwolnić ją od demonów.
LABIRYNT DUCHÓW to historia jaką jest miłość do słowa pisanego. Ile autor musi utargować swojej duszy, żeby napisać dzieło życia?

Jedyne co mam do zarzucenia pisarzowi, to stworzenie postaci Alicji Gris, niezwykle irytującej paniusi, która wiecznie płakała nad swoim losem.
Niestety jak to bywa w wielu powieściach, zawsze musi być jakiś wrzód na tyłku, a dla mnie takowym „wrzodem” była właśnie Alicja.

Czytelnikom może się też nie spodobać ciągłe wałkowanie tego, co było w poprzednich częściach. Może przez to Zafon chciał dać nam spójny obraz tego, co on malował przez lata?
Ostatni tom jest napisany po mistrzowsku, wciągająco i domieszką zaskoczenia.
Gwałty, handel żywym towarem, niezapomniane krzywdy, które są jak kat.
Zafonowi z pewnością nie można odmówić, że nie wywołuje poruszenie i nostalgię w sercach czytelników.