Luca recenzja

„-Nie jestem i nie mam zamiaru być jak Rhys albo Antonio. W odróżnieniu od nich łapię niewinne rzeczy tylko po to, by przyglądać się, jak pochłania je moja ciemność”.

„-To Twoja ostatnia okazja, żeby uciec od samego diabła. Bo widzisz, kiedy się z nim igra, trzeba być bardzo ostrożnym, wystarczy chwila nieuwagi, a zajrzy w twoją duszę, żeby ją odebrać”.

Mam ogromny sentyment do serii Agnieszki Siepielskiej, którą zapoczątkowała książka „Rhys” przede wszystkim dlatego, że było to jedna z pierwszych książek z wydawnictwa, jaką dostałam do recenzji. Wtedy nie czytałam tak dużo, jak dziś, więc doskonale pamiętam tę historię, tak samo, jak kolejną z serii „Antonio”. Dzięki temu nie miałam też problemu, pomimo kilkumiesięcznej przerwy, by bez trudu odnaleźć się w fabule.
Bohaterów tej historii tak naprawdę znamy już z poprzednich tomów. Od samego początku byłam bardzo ciekawa historii Luca. To, że mężczyzna nosi w sobie mrok, nie było niczym dziwnym, po tym, w jaki sposób był wychowywany.

„Luca” to książka, którą czyta się błyskawicznie, nie tylko dlatego, że ma zaledwie 200 stron, ale też lekki, a zarazem niepozbawiony emocji styl autorki oraz sama fabuła sprawia, że ciekawość nie pozwala Ci odłożyć książki na bok, bo musisz dowiedzieć się, jak się ona skończy.

Fajnie było kolejny raz spotkać bohaterów poprzednich części oraz przez moment również Paxtona i Hulka, których znamy z serii o motocyklistach. Babcia Helen oczywiście, kolejny raz wymiata! Nie czuję potrzeby rozpisywania się, bo uważam, że ta historia broni się sama. Fani autorki z pewnością mają już tę książkę za sobą, jeśli jednak nie mieliście dotąd okazji poznać historii stworzonych przed Agnieszkę Siepielską, a lubicie dynamiczne, ciekawe i gorące historię, w których świat przestępczy gra nieodzowną rolę, to z przyjemnością wam te książki polecam. Ja kolejny raz doskonale spędziłam czas i zdecydowanie czekam na kolejne historie, jakie stworzy dla nas autorka. Bo jak brzmią słowa na końcu "Koniec. Jak zwykle.. Na razie.."

Polecam:)