Skazanie recenzja

Są takie serie, z którymi trudno byłoby się rozstać, choć logika nakazywałaby to zrobić już dawno temu. Przy piętnastym tomie Chyłki poczułam, że jestem nią już trochę zmęczona, że to już kompletnie nie jest to, co kiedyś mnie porywało. A jednak gdyby jutro miał się ukazać szesnasty, rzuciłabym wszystko, żeby go przeczytać. Z Chyłką po prostu tak jest, ci, którzy pokochali ten cykl, nie są w stanie odpuścić na tym etapie wtajemniczenia.

Nie będę się silić na recenzję bez spojlerów, bo po piętnastu książkach zupełnie nie pamiętam, co było wiadome od początku, a co pojawiło się dopiero w tomie x, więc choć staram się pisać przede wszystkim o swoich odczuciach, to może mi się wymknąć przy tym coś związanego z fabułą.

To, w jaki sposób zmienia się ta seria, tak naprawdę mi się nie podoba. Nie cierpię wątków romantycznych, a ten w wydaniu Chyłki i Zordona długo mnie zachwycał. Jednak kiedyś był w nim jakiś ogień, zadziorność, Mróz stara się tego trzymać, gdzieś to jeszcze wplatać, ale z każdym kolejnym tomem staje się to coraz bardziej wymuszone i wyblakłe. Nawet gdy Chyłka beszta Zordona, pojawia się jakaś miękka nuta i mnie mdli od namiaru słodyczy.

Chwaliłam "Egzekucję", przemówiła do mnie ta zamiana ról, którą w nim zaserwował autor, ale byłam przekonana, że to był jednorazowy eksperyment. Rozumiem, że te wszystkie przejścia odciskają na Chyłce piętno, jednak jest subtelna różnica między zmianą charakteru a jego traceniem. Naprawdę tęsknię za tą niezłomną Joanną, która miała wszystko gdzieś i na pewno nie przejmowałaby się podczas kontroli drogowej czy aby przypadkiem nie przekroczyła już dopuszalnej ilości punktów karnych. Nie mówiąc już o samej końcówce, bo to, co wtedy oznajmia Zordonowi jest dla mnie większą abstrakcją niż jej wyprawa w Himalaje, biorąc pod uwagę to, co sama przeżyła i co spotkało ich przyjaciół.

Sam Zordon zdaje się za to przejmować część najlepszych cech Chyłki, ale nie czyni go to niestety bardziej męskim czy mniej miękkim. Fakt, jego obraz w moim oczach jest mocno wypaczony przez serial, bo w pierwszych książkowych tomach robił na mnie raczej pozytywne wrażenie, ale jednak pozostaje dość nijaki.

Tak więc wobec tego, że Chyłka konsekwentnie przestaje być Chyłką, na moją ulubioną postać tej serii, już bez żadnych wątpliwości, awansował Langer. On przynajmniej pozostaje wciąż tym samym miłym panem z "Kasacji", a jeśli w jakikolwiek sposób ewoluuje, to tylko w kierunku bycia jeszcze bardziej popapranym psychopatą i za to właśnie go tak kocham.

"Skazanie" to tom, w którym sprawa kryminalna ma tak marginalne znaczenie, że trudno nazwać go thrillerem prawniczym. Wszystko zmierza do przełomowego wydarzenia w życiu głównych bohaterów, pozostałe wątki zostały potraktowane po macoszemu, czego nie mogę zrozumieć zwłaszcza w przypadku jednego, najbardziej bolesnego i okrutnego w tej części. Skoro już się pojawił, to zasłużył na zdecydowanie więcej niż suche wzmianki i popchnięcie akcji dalej. Mam nadzieję, że to była pechowa piętnastka i od teraz będą powstawać już tylko lepsze powieści.

Moje 6/10.