Love, Pamela recenzja

"Niezależnie od tego, jak bardzo się starałam, wizerunek był większy ode mnie i zawsze wygrywał. Moje życie wystartowało beze mnie. Miałam wrażenie, że jest sztuczne i materialistyczne."

Czytacie autobiografie?

Rzadko po nie sięgam, skupiam się raczej na fikcyjnych opowieściach. Jednak zdarza się, że zainteresuje mnie jakaś osoba, zwłaszcza gdy wokół niej wiele kontrowersji. Jestem ciekawa jej punktu widzenia i pobudek. W przypadku autobiografii ciężko mówić, moim zdaniem, o obiektywizmie, dlatego czytam je z przymrużeniem oka, choć nie twierdzę, że nie pozna się autentycznych faktów.

"Love, Pamela" zostało napisane przez Pamelę Anderson z myślą o pewnego rodzaju pamiętniku. Ikona lat 90, seksbomba, skandalistka, najbardziej znana z serialu "Słoneczny patrol" i sesji w "Playboyu". Znacie, prawda? Nie śledząc życia Anderson można zaskoczyć się skrajnościami kobiety.

Większość z nas może uważać ją za pustą, rozbrykaną, ale za to piękną kobietę, która zdobyła sławę w niekonwencjonalny sposób. Tak wykreowały ją media i niektóre zachowania, których się dopuściła. Ale! Poznając motywacje, urywki z życia, jej obraz całkowicie się zmienia. Sama jestem zaskoczona jak wiele ma pasji, o których się nie mówi. Kocha sztukę, literaturę, przyrodę, walczy o prawa zwierząt, udziela się charytatywnie. Rodzina, miłość, to dla niej najwyższe wartości, ale nie chce zagubić w tym wszystkim siebie. Potrafi się też dobrze bawić, eksperymentować. Ma na koncie epizod z używkami, toksycznymi związkami.

Fakty z życia Anderson są przeplatane wierszami jej autorstwa. Odkrywa przed czytelnikiem swoją duszę, daje możliwość zmiany zdania na swój temat. Niepodważalnie jest to osoba, której obraz nakreślony przez media jest czysto krzywdzący. Mimo potknięć, jak dla mnie, jest w pewnych aspektach wzorem do naśladowania dla wielu kobiet. Daje poczucie, by walczyć o wolność, o siebie. By mieć na uwadze swoje dobro, nie musząc przy tym rezygnować z przyjemności. Nie miała łatwego życia. Przed karierą nie raz została skrzywdzona, co tym bardziej wywołuje zdumienie, jak silną jest kobietą.

W autobiografii Anderson fakty przedstawione są chronologicznie, co bardzo mnie cieszy, ponieważ czyta się płynnie, przyjemnie i nie ma poczucia chaosu w trakcie lektury. Jej historia zdumiewa i nie jest łatwo o niej zapomnieć. Cieszę się, że miałam okazję poznać jej historię. Jeśli lubicie czytać o znanych osobach, to jest to autobiografia, którą musicie koniecznie przeczytać.