Spotkajmy się w muzeum recenzja

 W tej książce nie ma zadziwiającej fabuły ani zaskakujących zwrotów akcji, ale jest dużo ciepła i uroku. 
  On jest wdowcem, ona ma męża, ale niedawno straciła przyjaciółkę, oboje po sześćdziesiątce, czują się samotni i nieco znudzeni rutyną codzienności. Ich korespondencja początkowo raczej chłodna i uprzejma, z każdym listem staje się bardziej osobista i cieplejsza. Piszą o prozie swojego życia, o konsekwencjach młodzieńczych wyborów, o rodzinie. Uważnie wczytują się w swoje listy, dzięki nim samotność staje się lżejsza, więcej rzeczy zauważają. Rodzi się piękna przyjaźń, troszczą się o siebie, dzielą problemami, stają się dla siebie ważni. Chyba potrzebowałam takiej książki, spokojnej, skłaniającej do refleksji, na jeden cichy, samotny wieczór. Dla mnie to była bardzo przyjemna lektura.