Spotkajmy się w muzeum

Pomijając całą resztę, czyli istotę treści, niewielki tekst Anne Youngson to pouczająca lekcja ładnego wysławiania się na piśmie. „Spotkajmy się w muzeum” jest zbiorem wymiany maili między mężczyzną i kobietą w średnim wieku. Obydwoje z bagażem doświadczeń, marzeniami i niezrealizowanymi planami. Uwikłani w zobowiązania i codzienność, przypadkowo spotykają się w początkowo oficjalnej, niemal urzędowej, wymianie listów.

Opisana historia to nic szczególnego, wiele takich każdego dnia trafia do nas z zewnątrz. Praca, dzieci, dzielenie się podstawowymi emocjami i weryfikacja rozumienia świata. Początkowo sporo jest w wymianie neutralności, opisów intelektualnych fascynacji i poszukiwań swojego miejsca. Tina i Andres pytają się wzajemnie o różne rzeczy, jakby sondowali stwarzające się pole dyskusji – budują ciekawość drugim człowiekiem i jego obraz we własnej głowie. Z czasem coraz bardziej ona i on odsłaniają swoje wnętrza. Dzielą się wątpliwościami fundamentalnej natury o przemijaniu, stracie i sensie. Pomagają sobie układać życie, którego istotę czasem rozmywa codzienność nieuchronną powtarzalnością.

Książka nie jest traktatem, nie taki cel miała autorka. Jest w niej za to jakaś prawda, niewymuszony autentyzm i ludzkie poszukiwanie rzeczy dobrych, takich dających trwałe podstawy. Zapewne Youngson chciała przelać na papier przemyślenia o wikłających nas nitkach relacji czy ograniczeń, by ostatecznie przypomnieć, że wciąż mamy jeszcze ciekawy kanał dyskusji w t...