Gejerel. Mniejszości seksualne w PRL-u recenzja

Są różne rodzaje nietolerancji, a najdziwniejszy jest ten, który wie, ale uzna ten przezroczysty byt na jedną krótką chwilę drobnym "no wiesz... ciota!". Ludzie-cienie, pochowani, cisi, trzeba ich zbierać jak okruszki w filmowych aluzjach, wysłupywać spomiędzy wierszy pamiętników, spróbować w nich zobaczyć człowieka spod grubej warstwy obcości, obrzydzenia i durnych żartów.

I tak sobie Tomasik chodzi z pęsetką i szuka takich właśnie artefaktów świadczących o istnieniu grupy, dla której miejsca w polskiej historii nie ma, a zasugerowanie LGBT+ ważnym nazwiskom budzi niesmak. "Gejerel" jest nieco nieporadny i bliżej mu do zbioru notatek niż przekrojowego reportażu, ale taki przywilej opracowywania tematów niechętnie zgłębianych. A autor naprawdę się stara, by jednak zarysować jak najszerszy obraz: relacjonuje słynne sprawy sądowe, stara się odtworzyć strzępki wiedzy o przebiegu akcji "Hiacynt", bada motywy w filmach naszych i importowanych, przygląda się książkowym tropom, przetacza reportaże z lat 80, cytuje recenzje, odtwarza echa reakcji na AIDS, przywołuje pamiętniki tych, co z LGBT+ zetknęli się za granicą.

Historia LGBT+ po polsku jest naprawdę ciekawa i dobrze, że w tym temacie zaczyna się coś w końcu dziać pod względem badawczym. "Gejerel" pracuje na czym może, miejmy nadzieję, że stając się solidnym schodkiem dla kolejnych poszukiwaczy.

[Recenzja została opublikowana po raz pierwszy (09.07.2019) na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]