Nocny prześladowca recenzja

W tej klasie wagowej, jak zwykle, monotonnie wręcz napiszę, że Chris Carter poziom trzyma, jest fajnie, jest brutalnie, szokująco, intrygująco, ALE.

PRZEDAWKOWANIE. Nie można czytać książek tego Autora (po trzeciej książce nadal z wielkiej litery ;-) jedną za drugą, ponieważ... będą bardzo podobne schematem. Tak wiem, tak działa kryminał/sensacja/thriller, że jest wybuch zagadki, wydarzenia następnie śledzimy, mamy przygody i finał. Ale tutaj jest za każdym razem tak samo (a jeśli nie tak samo to bardzo podobnie), co nie znaczy że jest źle jako powieść indywidualna! Natomiast patrząc na serię (jest to przecież CYKL o Hunterze niezłomnym) może wkraść się subtelnie pewna nutka rutyny. Istnieje uzasadniona obawa, że czytając książki o Hunterze od 1 do 8 mogą nam się rozmyć tomy fabularnie.

DOZOWANIE. Remedium na takie czytanie, co by autora nie zrazić do siebie (:D !) proponuję czytać Cartera (i polecam gorąco, bo dobre te jego Thrillerowe kryminaliszcza), ale z odpowiednim dozowaniem, tj. przetykać je inną literaturą, fantastyką, czymś co zajmie czytelniczą jaźń w całkiem innym miejscu galaktyki. I będzie dobrze.

Wstęp mogę uzupełnić taką opinią, że Carter ciśnie na coraz to wymyślniejsze krzywdy zadawane ofiarom, co wzbudza zaniepokojenie, ale cóż - to tylko książka. Pamiętam, że na spotkaniu autorskim Chris wspominał, że rzeczywistość jest znacznie gorsza niż opisywane w powieściach przypadki. Przyjmuję to i lecimy dalej.

Postacie, tu bez nowości Hunter Detektyw i jego sanczo pansa Garcia (Boż jak to pasuje!) naprzeciw kolejnemu psychopacie. Jak zwykle ogarniają tematy, jest intrygująco, jest ciekawie. Nie wiem czy to dobrze, czy to źle, jakoś ambiwalentnie to odczuwam - ale przez 3 tomy Ci ludzie są tacy sami, nie zmieniają się. I charakterem i osobowością i metodami działania. Niczym kolejny odcinek w dobrze znanym, długim serialu.

Fabularnie, również bez nowości, jest akcja choć znowuż brutalniej niż w poprzednim tomie (jakiż zatem będzie 4?), i niestety dość powtarzalnie jeśli chodzi o cały rozwój akcji w stosunku do serii, ale oceniamy książkę indywidualnie :) A więc indywidualnie jest dokładnie tak jak tego oczekujemy biorąc rozrywkowy thriller do ręki na miły wieczór. Lub drogę do pracy. Całkiem serio, nie będzie to cud fabularny w stylu Miłoszewskiego i przygód o Szackim, gdzie chłoniemy każde słowo, ale będzie to dobra, mocna jazda w holywoodzkim stylu, na zasadzie dobrego kina thrillera/kryminału i wreszcie akcji. Bo ta, jak to u Cartera dzieje się szybko, czemu sprzyjają króciuteńkie rozdziały (o tym pisałem tez przy poprzedniej powieści).

Powieść tego typu jest do szybkiego zjedzenia, nie można jej odłożyć i wrócić za tydzień, bo po prostu zapomnisz co się działo. Przeczytać, i pomyśleć o następnym tomie. Kiedyś. 6/10.

12.09.2018 r.